H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ένα ακόμη δαιμόνιο βγαίνει από το ντουλάπι για να πάρει μέρος στις αφηγήσεις μας, αυτή τη φορά είναι του Νίκου…
ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ
Το γλυπτό
Ο γλύπτης τρεις μέρες προσπαθούσε να σμιλέψει τον αριστερό οφθαλμό της προτομής. Μ’ επιδέξιες κινήσεις και λεπτά χτυπήματα αγωνιζόταν να δει το αποτέλεσμα που θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες του. Όμως του κάκου, τίποτα δεν του πήγαινε καλά. Απογοητευμένος έπεσε σε περισυλλογή.
Φανταζότανε τον δαίμονα της Υπομονής που είχε αναλάβει να χαράξει, μειλίχιο, χαμογελαστό, γεμάτο αυτοπεποίθηση και καρτερία. Η αλήθεια είναι πως τούχε βγει εύκολα και γρήγορα η όψη του. Μέχρι που κυριολεκτικά κόλλησε όταν έφθασε στ’ αριστερό μάτι.
Κουρασμένος, πτοημένος, ανήμπορος άρχισε να σκέφτεται ακόμα και την αποτυχία.
Πάνω εκεί τον πήρε ο ύπνος. Ένας ύπνος γλυκός, ευεργετικός, λυτρωτικός. Του αφαίρεσε το βάρος της αγωνίας. Αίφνης άρχισε να ονειρεύεται. Ήρθε λέει στο δωμάτιό του μια μορφή παράξενη που του συστήθηκε σαν ο δαίμονας της Υπομονής που αναζητά. Στάθηκε μπροστά του κι ήταν πράγματι ολόιδιος με την προτομή του δικού του δαίμονα. Έκπληκτος κι εκστασιασμένος διαπίστωσε ότι ήταν μονόφθαλμος.
Πετάχτηκε ξαφνιασμένος. Είδε αμέσως το έργο που αγωνιζόταν να ολοκληρώσει. Απίστευτο, αποκαλυπτικό, υπέροχο μονολόγησε. Η προτομή του μονόφθαλμου δαίμονα της Υπομονής μ’ ένα ελαφρό μειδίαμα στα χείλη, τούγνεφε φιλικά. Ήρεμος πλησίασε ο γλύπτης προς το μέρος του και με την παλάμη τίναξε την σκόνη από το πρόσωπο του γλυπτού.
Δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει. Το έργο ήταν ολοκληρωμένο. Ο αριστερός οφθαλμός δεν ήταν απαραίτητος για την απεικόνιση της πραγματικότητας. Έτσι χωρίς καμιά αφαίρεση η τέχνη του ήταν αφαιρετική.
(σας το διαβάζω πάνω σε μουσική του Ferdinando Carulli)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 