Γράφουν και τα παιδιά των φίλων… Αυτό εδώ το ανακάλυψα τυχαία και μου άρεσε. Γεια σου Λένα
Σεβντάς
Φοβήθηκα,
πως αν έχει πολύ ήλιο και χαθεί το βράδυ,
ο ουρανός θα ρουφήξει όλη τη θάλασσα.
και τότε στη σκέψη μου θα μπαίνουν τελείες,
Θα ξεχάσω το πριν,
και δεν θα λαχταρώ το αύριο.
μα πόση θάλασσα να συντηρήσεις,
ζωντανή, στα βάζα να αποθηκεύσεις,
έτσι, για να μην ξεχάσεις˙
στη θερμοκρασία αυτού του δωματίου να κρατήσεις
και όλες οι μνήμες από εδώ, από αυτόν τον χώρο να διατηρηθούν;
και τότε οι σκέψεις δεν θα είναι μόνο λέξεις.
έτσι λοιπόν βάζω άρωμα θαλασσινό νερό κάθε μέρα στις σκέψεις
και οι λέξεις γίνονται μνήμες,
μένουν ζωντανές και ψιθυρίζουν ακόμη και τη νύχτα.
Λένα Αθανασοπούλου | Μόλυβος 2012
(Το κολάζ είναι φιλοτεχνημένο από την ίδια)