(Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)
Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Κάτω από μια αμυγδαλιά
η Μαγδαληνή στ’ άσπρα
μ’ άρωμα γιασεμιού στο στήθος
και μοναξιά στα σωθικά
άλλοτε «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα»
υποδέχεται την άνοιξη.
Στο μυαλό της στροβιλίζουν
οι στρατιές των αγγέλων εραστών
ενώ το χτυποκάρδι της μεγαλώνει
για τις δύσκολες μέρες των Παθών
που θ’ ακολουθήσουν.
Όμως υπομένει καρτερικά γιατί έχει μάθει
πως ακολουθεί ο εξιλασμός.
Τανύζεται με νωχελική αθωότητα
λύνει τα καστανόξανθα μαλλιά της
κι όπως φυσά αεράκι πρωινό
κυματίζουν ελεύθερα.
Είναι τόσο όμορφη!
Πιο όμορφη από ποτέ.
.
ΕΥΘΡΑΥΣΤΕΣ ΠΙΑ ΟΙ ΜΕΡΕΣ
Σα γυαλικά μου φαίνονται
εύθραυστες πια οι μέρες
διάφανα χειροποίητα πρωινά
λαμπερά μεσημέρια πορσελάνης
κι απογεύματα δοξαστικών βιτρό
που αργοβυθίζονται νωχελικά
στου έαρος την ευδαιμονία.
Βαδίζω ανάλαφρος σαν φτερό
με της αμφιβολίας το γαλάζιο τρέμουλο
και σφίγγω μέσα μου την ελπίδα
ότι και σήμερα
άθραυστη θα παρέλθει η μέρα μου.