Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Κοινωνία, Επικοινωνία, Φαντασία και άλλα

Archive for Ιουνίου 2022

Λίγη Ρώμη ακόμη…

Posted by vnottas στο 17 Ιουνίου, 2022

Ρώμη απόψε νάζια μη μου κάνεις

Βόηθα με,  καν’ την να μου πει το  ¨ναι¨

Διάλεξε απ’ όλα τα αστέρια

Μόνο τα πιο αστραφτερά

Και λίγο φεγγαράκι να ‘ναι όλο για μας

.

Πες της, έφτασε  η Άνοιξη εδώ πέρα

Στείλε εύφωνα  τριζόνια να λαλούν τρι τρι

Δώσε μου και τ’ αεράκι

Αυτό που ‘ναι τάχα αθώο

Και κράτησε για μας

Ένα φανάρι

[όμως…]

Ρώμη για σκέρτσα απόψε δεν ειν’ ώρα

Βοήθησέ με ¨όχι¨ να της πω

Σβήσε όλα τα αστέρια

Ως και τα πιο λαμπερά

Κρύψε το φεγγαράκι

Κι όλα ας γίνουν σκιά

Μήτε η Άνοιξη με νοιάζει τώρα

Αντάρες θα ‘ρθουν αν της πω το ¨ναι¨

Χαμήλωσε και τ’ αεράκι

Που με τσαλίμια φυσάει

Ρώμη για σκέρτσα απόψε δεν ειν’ ώρα…

Η μουσική είναι του Armando Trovajoli, οι στίχοι των Pietro Garinei και Sandro Giovannini και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1962 (στο θέατρο Sistina της Ρώμης) στα πλαίσια του μουσικού θεατρικού έργου ¨ Rugantino¨. Το τραγούδι ερμηνεύτηκε από πολλούς καλλιτέχνες, άλλοτε σαν ο μονόλογος ενός ερωτευμένου που παρακαλεί τη Ρώμη να βάλει ένα χέρι προκειμένου να τα βρει με την αγαπημένη του (1η στροφή), άλλοτε ως έμμεσος διάλογος εκείνου και εκείνης μια που ο ένας εκλιπαρεί για το ¨ναι¨ ενώ η άλλη προτιμά το ¨όχι¨(1η και 2η στροφή) και, ακόμη, σαν η βασανιστική αμφιβολία του ενός απ’ τους δύο για τις επερχόμενες (καλές αλλά και κακές) παρενέργειες της σχέσης.
Σημείωση 1: Η φράση ¨reggeme er moccolo¨επί λέξει σημαίνει ¨κράτα μου το απομεινάρι του κεριού¨ αλλά χρησιμοποιείται και για όποιον παραβρίσκεται (εκών ή άκων) στις ερωτικές διαχύσεις τρίτων, (ακριβώς όπως εμείς θα λέγαμε [;] ¨κράτα μου το φανάρι¨
Σημείωση 2: Η φράση ¨tiemme ‘na mano in testa pe’ dì de no¨, επί λέξει: ¨βάλε το χέρι σου στο κεφάλι μου για να της πω όχι¨ υποθέτω ότι υπονοεί ότι η άρνηση μπορεί μεν να εκδηλωθεί με μια κίνηση του κεφαλιού, αλλά το κεφάλι ενδέχεται να κάνει του κεφαλιού του και έτσι (αν δεν βάλεις το χέρι σου ή το χέρι κάποιου άλλου ) να εκδηλωθεί η εσωτερική παρόρμηση για ναι και το κούνημα να θεωρηθεί ως νεύμα κατάφασης!

.

Εδώ με τον Μπρούνο Μαρτίνο

.

Εδώ με τον Νίνο Μανφρέντι και τη Λέα Μασάρι

.

…και μια ανάγνωση της απόδοσης στα Ελληνικά.

.

Roma nun fa’ la stupida stasera
damme ‘na mano a faje dì de sì.
Sceji tutte le stelle
più brillarelle che c ‘hai
e un friccico de luna tutta pe’ noi.
Faje sentì ch’è quasi primavera,
manna li mejo grilli pe’ fà cri cri.
Prestame er ponentino
più malandrino che c’hai.
Roma reggeme er moccolo stasera.

.
Roma nun fa’ la stupida stasera
damme ‘na mano a famme dì de no,
spegni tutte le stelle
luccicarelle che c’hai
nasconneme la luna, se no so’ guai.
Famme scordà ch’è quasi primavera,
tiemme ‘na mano in testa pe’ dì de no.
Smorza quer venticello
stuzzicarello che c’hai.
Roma, nun fa’ la stupida stasera.

 

 

Posted in ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Leave a Comment »

Ρώμη, αιωνίως Ρώμη (Roma Capoccia)

Posted by vnottas στο 13 Ιουνίου, 2022

Ρώμη Αφέντρα

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη σαν βραδιάζει

Στα σιντριβάνια σαν  γυαλίζεται  η σελήνη

Τα ζευγαράκια σαν φεύγουν ένα ένα 

Πόσο όμορφη είσαι Ρώμη όταν βρέχει!

.

Όταν ο ήλιος δύει μεγαλώνεις

Καθώς οι λόφοι παίρνουν χρώμα – πορτοκάλι

Τα παραθύρια

γίνονται μάτια μύρια

Που σε κοιτάν και λένε

Πόσο είσαι ωραία!

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Να σκάλωσε ο χρόνος εδωδά

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω

Ρώμη αιώνια

 Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

.

Μια άμαξα περνάει με δυο ξένους

Ψάχνει ένας  παλιατζής παλιές αγάπες

Και τα σπουργίτια γίνονται αηδόνια

Εδώ γεννήθηκα κι εγώ Ρώμη Αφέντρα

Αλλά σε ξαναβρίσκω 

Μόλις τώρα…

.

Σήμερα μοιάζει σαν

Ο χρόνος να σταμάτησε εδώ

Βλέπω αγέρωχο το Κολοσσιαίο 

Βλέπω λίγο πιο κει τον Άγιο Θόλο

Κι είμαι πιο ζωντανός

Και είμαι πιο καλός

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω Ρώμη αιώνια

Σ’ ένα άθλιο κόσμο

Ρώμη αφέντρα

Του άθλιου κόσμου

Antonello Venditti: Roma capoccia 

.

Ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά

.

Ένα τραγούδι για την Ρώμη γραμμένο το 1978 από τον άγνωστο τότε τραγουδοποιό Antonello Venditti. Οι στίχοι είναι διανθισμένοι με στοιχεία απ’ το τοπικό γλωσσικό  ιδίωμα της αιώνιας πόλης. Ο Venditti έχει γεννηθεί εκεί και μιλάει για την πόλη του με τρυφερότητα, αγάπη αλλά και δυσθυμία, κυρίως, για τη σχέση της με τον ¨άθλιο κόσμο¨ που την περιβάλλει. Αν και έχω ζήσει μόνο δύο χρόνια στη Ρώμη, έχω την εντύπωση πως τον καταλαβαίνω. Σημείωση:  Η λέξη capoccia ιδιωματικό παράγωγο της λέξης capo σημαίνει επιστάτης αλλά και αρχηγός· στην απόδοση  χρησιμοποίησα τη λέξη ¨Αφέντρα¨.

Roma capoccia

Quanto sei bella Roma quand’è sera

Quando la luna se specchia dentro ar fontanone

E le coppiette se ne vanno via

Quanto sei bella Roma quando piove

Quanto sei grande Roma quand’è er tramonto

Quando l’arancia rosseggia ancora sui sette colli

E le finestre so’ tanti occhi

Che te sembrano di’ quanto sei bella

Quanto sei bella

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Na carrozzella va co du stranieri

Un robivecchi te chiede un po’ de stracci

Li passeracci so’ usignoli

Io ce so’ nato Roma

Io t’ho scoperta stamattina

Io t’ho scoperta

Oggi me sembra che er tempo se sia fermato qui

Vedo la maestà der Colosseo

Vedo la santità der cupolone

E so’ più vivo e so’ più bbono

No nun te lasso mai

Roma capoccia der mondo infame

Roma capoccia der mondo infame

Posted in ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΣΤΙΧΟΙ | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Μικρές διευκρινίσεις  (και κάτι λίγα επετειακά)

Posted by vnottas στο 13 Ιουνίου, 2022

Ένα.

Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά: το Ιστολογοφόρο βρέθηκε για αρκετό καιρό έξω από τα νερά του,  όπου και αντιμετώπισε φουσκοθαλασσιές και ζόρικους ανέμους. Αποτέλεσμα: οι επικοινωνίες γίναν (αναπόφευκτα) πιο δύσκολες  και έτσι έχουμε καιρό να τα πούμε.

Δύο.

Όμως νάτο που καταπλέει ξανά, πλαισιωμένο (μεταξύ άλλων) με μελωδίες και στίχους τραγουδιών που σκάνε (μύτη) στις γύρω θαλασσινές επιφάνειες  μαζί με (αναμενόμενες) αναμνήσεις και νοσταλγίες.

Τρία.

Εν τω μεταξύ μια ματιά στο ημερολόγιο καταστρώματος μου επιβεβαιώνει ότι πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου  Μάη) το αρμένισμα στις Διαδικτυακές Θάλασσες συμπλήρωσε    (αισίως ή απαισίως) δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.

Τέσσερα.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε οι απολογισμοί ούτε  το καλούπιασμα των πεπραγμένων μ’ αρέσουν ιδιαίτερα. Ας θυμίσω λοιπόν, όσο πιο συνοπτικά γίνεται:

  1. Ότι στην αρχή και για εφτά, οχτώ χρόνια το Ιστολογοφόρο λειτούργησε ως βοηθητικό εργαλείο επαφής με τους φοιτητές, είτε σε σχέση με θέματα εκπαιδευτικών διαδικασιών είτε με αναρτήσεις κειμένων, κυρίως ¨κοινωνικής επικοινωνίας¨.
  2. Ότι στη συνέχεια αναρτήθηκαν ¨διάφορα¨ ετερογενή, όπως πχ μεταφράσεις αλλόγλωσσων ποιημάτων, ελεύθερες αποδόσεις στίχων ξένων τραγουδιών, θεατρικά κείμενα, καθώς και ολόκληρο το μυθιστόρημα Κύλικες και Δόρατα το οποίο δημοσιοποιήθηκε καθώς γραφόταν εν είδει feuilleton.

Πέντε

Στην πλεύση  βοήθησαν δημιουργικοί φίλοι καθώς και εξ ίσου δημιουργικοί άγνωστοι των οποίων δημοσιεύτηκαν μηνύματα και πεζά ή έμμετρα κείμενα.

Εξι

Ας πω  επίσης ότι η παράλληλη συμμετοχή μου στο ¨προσωποβιβλίο¨ υπήρξε τυπική και ουσιαστικά διάρκεσε πολύ λίγο. Γι αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όσους ζήτησαν φιλική επαφή εκεί  και να τους προσκαλέσω εδώ,  όπου υπάρχουν εξ ίσου δυνατότητες επικοινωνίας, αν και λιγότερο «καλουπωμένες».

Αυτά για την ώρα και στο επανιδείν (όπου νάναι).

Posted in ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ | Με ετικέτα: | Leave a Comment »