Ένα απολύτως πρόσφατο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου.

Ο Ντ’ Ανούντσιο μπήκε στο Λιανοκλάδι

τον είδαμ’ όλοι που ανέβηκε στο τρένο

έλαμπε η χρυσή καδένα του, σημάδι,

το πρόσωπό του φαινότανε θλιμμένο

*

Είναι νεκρός, σκεφτόμουν πού πηγαίνει

το φάντασμά του μάλλον ταξιδεύει

Γκαμπριέλε του ‘πα ποιος σε περιμένει

Μειδιά τότε εκείνος και αγναντεύει

*

τοπία που λιγόστευαν στο χρόνο

πρόσωπα παλιωμένα μες τη μνήμη

χυμένο πάνω τους θαμπό ασήμι

γεμίζανε τις ρίμες του με πόνο.

Χάθηκε ξαφνικά μες το σκοτάδι

όχι, δε μπήκε αυτός στο Λιανοκλάδι.

Και μία ανάγνωση

Τα (σιδηροδρομικά) ταξίδια του Νίκου Μοσχοβάκου προς τη Θεσσαλονίκη τον εμπνέουν. Γράφει καθ’ οδόν και κάθε φορά έχει μαζί του φτάνοντας κάτι το νεογεννημένο. Ο Νίκος ήταν εδώ για να συμμετάσχει σε εκδήλωση στη μνήμη του Βαφόπουλου. Παρακάτω σας παραθέτω δύο από αυτά τα (συλληφθέντα εν κινήσει) ποιητικά κείμενα. Και τα δυο εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν σε άλλους (ποιητικούς) χώρους και χρόνους, και τα δυο (λέω εγώ) κινούνται (ως ακατάσχετες ντιζελομηχανές) παράλληλα και σχολιάζουν σκληρές τρέχουσες πραγματικότητες.

Οι προδότες

Οι προδότες που τελευταία

έγιναν της μόδας

κατέκλισαν τους δρόμους

και τις πλατείες της πόλης.

Διασκεδάζουν  χωρίς αιδώ

μα κυρίως

εκπλειστηριάζουν

λογής λογής αγαθά.

Αγάλματα και προτομές

του Εφιάλτη γέμισαν τα πάρκα

κι η κεντρική λεωφόρος

πήρε το όνομα του Ιούδα.

Μη μου πει κανείς

ότι δεν το περιμέναμε

Άλλο αν καλώς γνωρίζουμε

το οικτρό και τραγικό τους τέλος.

****

***

*

Τα Σόδομα ή τα Γόμορρα;

Δώδεκα χρόνια λείπει ο Ρογήρος, Ιωαννίτης ιππότης στην Κύπρο κι από κει στη Ρόδο. Η περιλάλητης ομορφιάς σύζυγός του Δουλτσινέα παρότι παραβίασε πολλάκις τη ζώνη της αγνότητας, θέλει οριστικά να απαλλαγεί απ’ αυτή.

Υπάρχει λέει στη Γάνδη ένας ειδικευμένος μάστορας μοναδικός. Το οικονομικό δεν είναι πρόβλημα. Όμως τι θα πει ο κόσμος αν μαθευτεί; Η Δουλτσινέα βέβαια δεν είναι όποια κι όποια. Ξεπέρασε εύκολα τους δισταγμούς της. Εξ άλλου είχε αποφασίσει να μετοικήσει στην Παλαιστίνη για πάντα, το μόνο που την προβλημάτιζε ήταν τι να διαλέξει, τα Σόδομα ή τα Γόμορρα.

Ωραίος, πρόσφατος Ηλίας Κουτσούκος

Όταν μου λείπει η Εμπνευση Δεν ξέρω τι να κάνω…

Τώρα είναι που Δεν ξέρω τι να κάνω

Κάθομαι και καπνίζω σαν αράπης

δυο λεύγες παραπέρα από μένα…

Κοιτάζω δήθεν σιτοχώραφα ανύπαρκτα με μπόλικη σοδειά

Πιάνει να βρέχει όπως πρέπει ασταμάτητα

με αστραπές βροντές και φωτορυθμικά

λες κι έχει ο Χριστός γενέθλια σε ντίσκο…

Θα πιούμε του σκασμού

μπορεί και ν’ απαγγείλω Πούσκιν στο πρωτότυπο

που να γουστάρουν σαν τρελές οι γκόμενες-ελίτ

να κλείνουν λιγωμένες τα ματόκλαδά τους

κι ύστερα να τις παρατάω στα κρύα του λουτρού – έτσι μου έλεγε

η μανούλα μου πως χύνω πάντα τη καρδάρα με το γάλα –

Φτιάχνω θεατρικά των δυο λεπτών

Τουτέστιν, αίφνης μπαίνει στο σκηνικό Βαλκάνιος αλήτης

στο λόμπι του Astoria και λέει με στεντόρεια φωνή

‘μουνάκια Αμερικάνοι θα πεθάνετε…’

Όμως στο τέλος δεν τραβώ πιστόλι, παρά τους λέω

‘πλάκα σας έκανα και άντε γεια κωλόφλωροι’…

Όταν μου λείπει  η Εμπνευση Δεν ξέρω τι να κάνω..

… και μια (παρορμητική) ανάγνωση

Η γέφυρα

 Ρέει το ποτάμι κάτω απ’ το γεφύρι

Τους έρωτές  μας

 Λήθη ας μη φθείρει

Χαρά μετά τον πόνο πανηγύρι

Σκοτάδι κλωθογυρισμένο

Οι μέρες πάν’ εγώ μένω

Αντικριστά οι δυο μας χέρι χέρι

Κάτω απ’ τα χέρια

Ο ρους θα μεταφέρει

Ερώτων υποσχέσεις σ’ άλλα μέρη

Ηλιοβασίλεμα κυνηγημένο

Οι μέρες παν’  εγώ μένω

Φεύγει η αγάπη σα νερό που τρέχει

Φεύγει αργά

Η ζωή που δεν αντέχει

Απαντοχή μόνον η Ελπίδα έχει

Φεύγει το φως λαχανιασμένο

Οι μέρες παν’ εγώ μένω

Ουδείς μπορεί το χρόνο να προκάμει

Καιροί κι αγάπες

Δε γυρνάνε στο λιμάνι

Κάτω απ’ τα τόξα ρέει το ποτάμι

Σέλας του Σκότους μαγεμένο

Οι μέρες παν’

 εγώ μένω

Σας έφτιαξα μια ενδεχόμενη ανάγνωση στα ελληνικά του κλασικού ποιήματος του Απολινέρ «Le pont Mirabeau» (άστικτη και τεμαχισμένη περίπου όπως το πρωτότυπο, που ακολουθεί).

.

.

*

Le pont Mirabeau

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Et nos amours

Faut-il qu’il m’en souvienne

La joie venait toujours après la peine

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

*

Les mains dans les mains restons face à face

Tandis que sous

Le pont de nos bras passe

Des éternels regards l’onde si lasse

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

*

L’amour s’en va comme cette eau courante

L’amour s’en va

Comme la vie est lente

Et comme l’Espérance est violente

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

*

Passent les jous et passent les semaines

Ni temps passé

Ni les amours reviennent

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

*

Ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει εδώ

Και μια πολυσύλλαβη εκδοχή (εκτός αρχικού μέτρου)

.

.

Προσπαθώντας προέκυψαν κι αυτά…

Κάτω   απ το γεφύρι ο ποταμός  κυλά

Κι οι έρωτές μας

Δεν πρέπει να ξεχάσω μοναχά

Μετά το πόνο πάντα έφτανε  η χαρά

Έρχεται η νύχτα, η ώρα της χτυπά

Φεύγουν οι μέρες, εγώ μένω εδωνά

…………………………………………….

Ρέει το ποτάμι κάτω απ’ το γιοφύρι

Τους έρωτές  μας

Λησμονιά ας μη φθείρει

Ήταν χαρά  μετά τον πόνο πανηγύρι

Σκοτάδι κλωθογυρισμένο

Φεύγουν οι μέρες εγώ μένω

Αντικριστά οι δυο μας χέρι χέρι

Κάτω απ’ το τόξο

Των χεριών ο ρους θα μεταφέρει

Ερώτων υποσχέσεις σ’ άλλα μέρη

Ηλιοβασίλεμα κυνηγημένο

Οι μέρες φεύγουν εγώ μένω

Φεύγει η αγάπη σα νερό που τρέχει

Φεύγει αργά

Η ζωή που δεν αντέχει

Απαντοχή η Ελπίδα μόνον έχει

Φεύγει το φως λαχανιασμένο

Φεύγουν οι μέρες εγώ μένω

Ουδείς μπορεί το χρόνο να προκάμει

Καιροί κι αγάπες

Δε γυρνάνε στο λιμάνι

Κάτω απ’ τα τόξα ρέει το ποτάμι

Σέλας του Σκότους μαγεμένο

Οι μέρες φεύγουν εγώ μένω

Ένα ακόμη δαιμόνιο βγαίνει από το ντουλάπι για να πάρει μέρος στις αφηγήσεις μας, αυτή τη φορά είναι του Νίκου…

 ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

  Το γλυπτό  

 Ο γλύπτης τρεις μέρες προσπαθούσε να σμιλέψει τον αριστερό οφθαλμό της προτομής.  Μ’ επιδέξιες κινήσεις και λεπτά χτυπήματα αγωνιζόταν να δει το αποτέλεσμα που θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες του.  Όμως του κάκου, τίποτα δεν του πήγαινε καλά.  Απογοητευμένος έπεσε σε περισυλλογή. 

Φανταζότανε τον δαίμονα της Υπομονής που είχε αναλάβει να χαράξει, μειλίχιο, χαμογελαστό, γεμάτο αυτοπεποίθηση και καρτερία.  Η αλήθεια είναι πως τούχε βγει εύκολα και γρήγορα η όψη του.  Μέχρι που κυριολεκτικά κόλλησε όταν έφθασε στ’ αριστερό μάτι. 

Κουρασμένος, πτοημένος, ανήμπορος άρχισε να σκέφτεται ακόμα και την αποτυχία. 

Πάνω εκεί τον πήρε ο ύπνος.  Ένας ύπνος γλυκός, ευεργετικός, λυτρωτικός.  Του αφαίρεσε το βάρος της αγωνίας.  Αίφνης άρχισε να ονειρεύεται.  Ήρθε λέει στο δωμάτιό του μια μορφή παράξενη που του συστήθηκε σαν ο δαίμονας της Υπομονής που αναζητά.  Στάθηκε μπροστά του κι ήταν πράγματι ολόιδιος με την προτομή του δικού του δαίμονα.  Έκπληκτος κι εκστασιασμένος διαπίστωσε ότι ήταν μονόφθαλμος. 

Πετάχτηκε ξαφνιασμένος.  Είδε αμέσως το έργο που αγωνιζόταν να ολοκληρώσει.  Απίστευτο, αποκαλυπτικό, υπέροχο μονολόγησε.  Η προτομή του μονόφθαλμου δαίμονα της Υπομονής μ’ ένα ελαφρό μειδίαμα στα χείλη, τούγνεφε φιλικά.  Ήρεμος πλησίασε ο γλύπτης προς το μέρος του και με την παλάμη τίναξε την σκόνη από το πρόσωπο του γλυπτού. 

Δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει.  Το έργο ήταν ολοκληρωμένο.  Ο αριστερός οφθαλμός δεν ήταν απαραίτητος για την απεικόνιση της πραγματικότητας.  Έτσι χωρίς καμιά αφαίρεση η τέχνη του ήταν αφαιρετική.

(σας το διαβάζω πάνω σε μουσική του Ferdinando Carulli)

Στην υπόκρουση οι » Γίγαντες της τζαζ¨  παίζουν το ¨Πουτάνα εσύ» (με την καλή έννοια) του Μπρασένς

Νίκος Μοσχοβάκος

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ

Η ασάφεια μεταξύ μας μεγάλωσε

όταν στην ερώτησή μου απάντησες

μπορεί και ναι

αλλά μπορεί και όχι.

Συννεφιασμένος μέσα μου νιώθω

όμως κι ουρανός είναι συννεφιασμένος.

Άραγε θα βρέξει να καθαρίσει ;

Μπορεί και ναι

αλλά μπορεί και όχι, σκέφτομαι.

Μέσα σ’ εναλλασσόμενες αμφιβολίες

κυλά βασανιστικά αργά

το ποτάμι του χρόνου

στις όχθες του αραιή βλάστηση υπάρχει

με βεβαιότητα μόνη

την ξηρασία που επέρχεται.

Νίκος Μοσχοβάκος
ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΩΡΑ ΠΕΝΤΕ

Η ώρα πέντε τ’ απομεσήμερο.
Είναι η ώρα των ταυρομάχων
είναι η ώρα των ποιητών.
Ακριβώς η ώρα πέντε.
Κόκκινο πανί ξεδιπλώνω στον αέρα
όσο έχω καιρό σας προκαλώ
και περιμένω την επίθεση.

Ακούω το μουγκρητό
βλέπω την επέλαση κατά πάνω μου.
Δεν πανικοβάλλομαι δεν ανησυχώ.
Χαμογελώ ήρεμος
κλείνω το μάτι με νόημα
ξέρω καλά την αρένα αυτή.
Ο αγώνας που μόλις άρχισε
ξεσηκώνει τις κερκίδες σ’ επευφημίες.
Όμως οι δείκτες του ρολογιού κόλλησαν.
Ο χρόνος κυλά
κι αυτοί εξακολουθούν να δείχνουν πέντε.
Πέντε ακριβώς !
Η ώρα των ταυρομάχων
η ώρα των ποιητών.
Έρχεται το μαύρο της νύχτας αργά.
Επιτέλους πότε θα ξεκολλήσει το ρολόι ;

Ας βάλουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Πρώτα ας πούμε για τον Παύλο -Paolo Giovio. Αυτός ήταν ένας καθολικός επίσκοπος και λόγιος που έζησε στην αναγεννησιακή Ιταλία ανάμεσα στον 15ο  και τον 16^ο αιώνα. Ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, αλλά δεν θα μιλήσουμε γι αυτόν εδώ∙ τον χρειαζόμαστε μόνο γιατί, αναφερόμενος στον Πέτρο τον Αρετίνο, έγραψε το παρακάτω επίγραμμα: « Qui giace l’Aretin, poeta Tosco che d’ognun disse mal, fuorché di Cristo, scusandosi col dir: «Non lo conosco»! » Που πάει να πει, σε ελεύθερη μετάφραση, κάτι σαν:

Τον Αρετίνο, ποιητή Τοσκάνο

εδώ ανακαλώ και χαιρετίζω

που για όλους είχε μια κακιά κουβέντα

εκτός απ’ τον Χριστό!

Και είπε: ¨Συμπαθάτε με γι αυτό,

τον Κύριο αυτόν δεν τον γνωρίζω!¨

Μετά έχουμε τον Πιέτρο Αρετίνο τον ίδιο, που είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της εποχής εκείνης. Ελευθερόστομος κωμωδιογράφος και σατυρικός (κυρίως, αλλά όχι μόνο) συγγραφέας, τα έβαλε κατά καιρούς με ηγεμόνες και πάπες, (αναφέρεται από τον Αριόστο ως ¨το μαστίγιο των πριγκίπων¨) στων οποίων τις αυλές, μεταξύ μας, κατοικοέδρευσε επί μακρόν, όπου και σώρευσε φανατικούς εχθρούς και φίλους. Ανάμεσα στα έργα του, τα δημοφιλή στην μετααναγεννησιακή Ευρώπη Sonetti lussuriosi (λάγνα σονέτα).

Και μετά έχουμε τον Θεοδόση Βολκώφ, ποιητή, που δεν γνωρίζω προσωπικά, τον συνάντησα περιδιαβαίνοντας τις διαδικτυακές θάλασσες και του οποίου έχω αναδημοσιεύσει κι άλλες φορές στίχους που μου φάνηκαν όμορφοι στη μορφή και την ουσία.

Αυτή τη φορά ο Θεοδόσης μιλά για τον Πιέτρο τον Αρετίνο σε δύο ποιήματα που ανάρτησε στο ιστολόγιό του τον περασμένο Φλεβάρη και που αναδημοσιεύω και σας διαβάζω εδώ παρακάτω.

Σε προφορικό λόγο

Τα ποιήματα

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Φίλτατοι ποιητές, σονετογράφοι,
μην εξαντλείστε εξαντλώντας ρίμες•
στραφείτε σε μηρούς, γλουτούς και κνήμες.
Υπέρτατο αυτό που η Φύσις γράφει

στα χοϊκότατα -και μόνο- εδάφη,
που δεν αναγνωρίζουν στίχων πλήμες.
Τις κρονικές απαρνηθείτε λήμες.
Ξεπερασμένοι πια κι οι πορνογράφοι

μοιάζουν την σήμερον που ο καθένας
πιο πίθηκος κι απ’ τους πιθήκους μοιάζει.
Αφήστε τα καμώματα της πένας•

κανέναν, όπως τότε, δεν ταράζει.
(Κι έτσι όπως ξεπετάτε τα σονέτα,
βρείτε και κάποια για καμιά ξεπέτα.)

ΟΠΟΥ
Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μαύρο σκυλί, πιθήκι, ουρακοτάγκο –
πες με όπως θες• εγώ καλά το ξέρω
πως σώματα μοχθώ να επαναφέρω
στον Στίχο μου, στη Γλώσσα• μα τον σπάγκο

που με κινεί άλλος κρατά και παίζει.
Παίζω κι εγώ τον ρόλο του αναβάτη,
γυρεύοντας το πλέον και το κάτι,
στο χώμα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι.

Ο Στίχος, ασφαλώς, θα εξευγενίσει
την άθληση της γενετήσιας πράξης,
πηδήσει ο ποιητής ή δεν πηδήσει•
εμένα, ωστόσο, αλλιώς μην με κοιτάξεις.

Κι αν στίχους στα κορμιά τους πάντα οφείλω,
με ξέρω και με λέω Μαύρο Σκύλο.

πλήμη =  εκεί όπου φτάνει το χειμερινό κύμα, φουσκοθαλασσιά

λήμη = τσίμπλα

Ο βίος και η πολιτεία ενός σωστού κηφήνα

Εκείνο το πρωί ένοιωθε περίεργα.

Λες να ’χει φτάσει η μεγάλη στιγμή για την εκπλήρωση του προορισμού του; πέρασε αστραπιαία από το είναι του.

Αισθανόταν ένα τρακ, καθώς είδε τους όμοιούς του, λοιπούς μνηστήρες, να πετάνε αμέριμνοι έξω από την κυψέλη.

Άρχισε να προβάρει κινήσεις, πετάγματα κι αποφάσεις.

Κάποιοι αντεραστές τον κοίταζαν παραξενεμένοι από τα καμώματά του.

Όταν το αντιλήφθηκε, ντράπηκε λίγο κι από αμηχανία προσγειώθηκε σ’ ένα λουλούδι. Έπαιξε αφηρημένος με την κίτρινη γύρη, πάτησε μέσα στα πέταλα και το μίσχο με το νου προσηλωμένο στο μεγάλο σκοπό.

Οι άλλοι κηφήνες, ακόμη και οι φίλοι του, τον υποτιμούσαν και δεν υπολόγιζαν ότι έχει τη χάρη και τη δυνατότητα να ζευγαρώσει αυτός με τη βασίλισσα. Το ’βλεπε καθαρά στη συμπεριφορά τους, όταν απευθύνονταν σ’ αυτόν και πληγωνότανε. Όμως ταυτόχρονα πείσμωνε γιατί πάνω απ’ όλα ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του αγώνα, με έπαθλο μια ηδονή πρωτόγνωρη  όπως είχε υποψιαστεί από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Ύστερα τι αξία θα είχε μια ζωή κενή, χωρίς αυτό το υπέρτατο βραβείο, σε τελευταία ανάλυση την πεμπτουσία της ύπαρξης;

Πετούσε από λουλούδι σε καρπό, στεκόταν άλλοτε στην υγρή γούρνα του πηγαδιού κι είχε ριζώσει για καλά μέσα του η πεποίθηση της επιτυχίας.

Μεσημέριαζε, τα χορτάρια του λιβαδιού είχαν μια αρμονία χρωμάτων με κυρίαρχο το πράσινο. Οι ήχοι ελάχιστοι αλλά απροσδιόριστα μελωδικοί. Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν.

Την είδαν να βγαίνει από την κυψέλη αγέρωχη, με πέταγμα προκλητικό που έκοβε τα πόδια και τα φτερά των υποψήφιων για να ζευγαρώσουν κηφήνων. Ένα μακρόσυρτο βόμβισμα ακούστηκε. Κάτι σαν ερωτική μελωδία.

Η βασίλισσα… η βασίλισσα…

Πέταξαν επιθετικά προς το μέρος της όλοι οι επίδοξοι εραστές. Κι αυτός κοντά τους. Τινάχτηκε με μιας και χώθηκε στο σμήνος των αρσενικών με την πίστη ότι θα ’ταν αυτός ο νικητής.

Η βασίλισσα με βασανιστική θηλυκότητα και χάρη μοναδική έκανε εναέριες λικνιστικές διαδρομές επιταχύνοντας με δεξιότητα το πέταγμά της, έτσι που γινόταν πιο επιθυμητή, ανυπόφορα ποθητή στους μνηστήρες της.

Το θέαμα ήταν μοναδικό μέσα στο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Μπροστά η βασίλισσα που έσερνε το χορό του έρωτα και πίσω το αλληλοσπαρασσόμενο σμήνος των κηφήνων, διέγραφαν στον αέρα κύκλους και καμπύλες διαδρομών και πτήσεων. Μόλις την πλησίαζαν έκανε ότι κοντοστεκόταν κι ύστερα πάλι έφευγε με ταχύτητα. Μερικοί είχαν αρχίσει να κουράζονται και να εγκαταλείπουν  το φιλόδοξο ερωτικό εγχείρημα. Άλλοι αποσύρθηκαν τραυματισμένοι από τις μικρές αψιμαχίες με τους αντεραστές. Η πρώτη διαλογή είχε γίνει. Όμως συνέχιζαν αρκετοί ανάμεσά τους κι αυτός. Ώρα πολλή γινότανε αυτή η άγρια ερωτική τελετή. Η κόπωση μετατρεπόταν σε θέληση, οι ορμές έφερναν ασίγαστη επιθυμία,

Στο μεταξύ σύννεφα εμφανίστηκαν στον ουρανό. Άρχισε να σιγοψιχαλίζει. Η θαμπή ατμόσφαιρα βέβαια ταίριαζε στους ρομαντικούς κι όχι μόνο διαλογισμούς των κηφήνων. Με την πάροδο του χρόνου και με τη διαμόρφωση των καιρικών συνθηκών οι μνηστήρες που είχαν εναπομείνει μετρήθηκαν τέσσερεις. Ανήσυχη κοίταξε πίσω η βασίλισσα. Καλό βέβαια το παιχνίδι, αλλά ο κίνδυνος έλλειψης αρσενικού ήταν ορατός. Μάλιστα εκείνη την ώρα κάτι συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, άγνωστο τι, οι δύο από τους ακολουθούντες και αιφνίδια αποσύρθηκαν. Ο ανταγωνισμός πια ήταν μεταξύ αυτού και ενός άγριου αντεραστή. Έκοψε ταχύτητα η βασίλισσα. Αρκετά. Έτοιμη να δοθεί στον νικητή.

Τότε, και καθώς την ακουμπούσαν παλεύοντας σκληρά οι δύο μονομάχοι μια χοντρή σταγόνα νερού κτύπησε τον αντίπαλό του τόσο δυνατά που τον παρέσυρε στο έδαφος. Έτσι και με την βοήθεια της τύχης που πάντα έχουν οι θαρραλέοι έμεινε στον αέρα κι άρχισε να επιδίδεται σε υπέροχες εναέριες ερωτικές περιπτύξεις με τη διψασμένη κι ακόρεστη βασίλισσα.

Κάποια στιγμή όμως εξουθενώθηκαν και οι δύο. Εκείνη πέταξε προς την κυψέλη. Αυτός άφησε τον εαυτό του σε μια ελεύθερη πτώση. Αισθανόταν ότι είχε επιτελέσει τον προορισμό του με τον ηδονικότερο τρόπο. Σε λίγο οι απόγονοί του που σίγουρα θα κουβαλούσαν κάτι δικό του, θα γέμιζαν τους κήπους και τα χωράφια της περιοχής.

Απρόσεκτος και κουρασμένος καθώς ήταν έπεσε βίαια σε μια λακκούβα με λάσπη. Κόλλησε εκεί και του ήταν αδύνατο να ξεφύγει. Δεν ήξερε αν το ήθελε κιόλας.  Ευχαριστημένος ότι έζησε τον αληθινό έρωτα ένιωθε τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω του και να τον αφανίζουν.

Πλήρης και χωρίς φόβο παραδόθηκε στη συμπαντική μνήμη σαν ένδοξος και σωστός κηφήνας

Το κείμενο είναι του Νίκου Μοσχοβάκου και εδώ παρακάτω σας το διαβάζω πάνω σε μουσική Μποκερίνι (Φαντάνγκο). Αν κάποιος άλλος φίλος/επισκέπτης του ιστολογοφόρου έχει κάποιο μικρό κείμενο για τα παρεξηγημένα αυτά έντομα δεν έχει παρά να το στείλει και θα το αναρτήσω ευχαρίστως.

Ανθίζει η λεμονιά και τα κρινάκια

στολίζουνε τ’ Απρίλη τα μαλλιά

με μωβ χαμόγελο γεμίζουν τα δρομάκια

σφύζει ολόδροση η πασχαλιά.

*

Ζουζούνια και ζωύφια μ’ ευφροσύνη

πετούν ανύποπτα για τον καημό

γαλάζια όνειρα μέσα στη μνήμη

φεύγουν και χάνονται σαν τον καπνό.

*

Μέσα στα μάτια σου βλέπω φεγγάρια

χρυσίζει η θάλασσα και τα κλαδιά

θροούν τα φύλλα τους οκνά μακάρια

γλυκό νανούρισμα για τα παιδιά.

*

Ανθίζει κι η Ροδιά καθώς βραδιάζει

της Άνοιξης ευωδιαστή η πνοή

ξεχύνεται κι ολόγυρα σκεπάζει

ό, τι πικρό αρνείται η ζωή.

Είναι πρόσφατοι -ανοιξιάτικοι- στίχοι του φίλου μου του Νίκου Μοσχοβάκου και  σας τους διαβάζω με υπόκρουση πορτογαλικές συγχορδίες.

 Και να που απρόοπτα τίθεται επί τάπητος θέμα: Στα απρόβλεπτα μονοπάτια του έρωτα τι είναι χειρότερο να σου συμβεί; Μια αγάπη ανολοκλήρωτη ή μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση; Χειρότερη είναι μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση, τείνω να υποστηρίξω εγώ. Άρνηση, απόρριψη: κακές κουβέντες, πληγώνουν ανεπανόρθωτα. Ενώ μια αγάπη που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί επειδή το περιβάλλον ή η μοίρα το αρνιέται πεισματικά, διαθέτει ακέραιες έγχρωμες ελπίδες και ονειρικές προβολές στο έτσι κι αλλιώς άδηλο και αδιερεύνητο ¨παραπέρα¨. Κι ο Ηλίας, κυνικός στην πανοπλία και τρυφερά ρομαντικός από κάτω μάλλον έχει κατά βάθος την ίδια άποψη (λέω εγώ τώρα, -και ο Νίκος που ήταν εδώ αυτές τις μέρες, συμφωνεί μαζί μου). Απόδειξη το ποίημά του που σας παραθέτω παρακάτω, όπου ο Έρωτας, ομολογημένα παρών, έχει εμπόδια: όχι ταξικά (όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες), όχι κάστας (όπως στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα), όχι απόστασης και εκδίκησης (όπως εκείνος του  Έντμοντ Νταντές και της Μερσέντες του στον Κόμη Μοντεκρίστο), αλλά άλλα, γενετικά θα έλεγα, όμως αυτό δεν εμποδίζει το ποίημα να απογειώνεται και να τελειώνει με μια διαπίστωση ανταπόκρισης, άρα μια μικρή υπόσχεση υπέρβασης και απόδρασης  (στον κατ’ εξοχήν ερωτικό χώρο της μαγείας και της φαντασίας) Δείτε το: 

*

Μαύρο  χαβιάρι… στα Ηνωμένα Βουστάσια

Ηλίας Κουτσούκος 

*

Δουλεύω χρόνια στα Ηνωμένα Βουστάσια

ταΐζω, καθαρίζω, προσέχω

μοσχάρια, γελάδες, γουρούνια ,

βάζω σανό, ρίχνω πίτουρα, φτυαρίζω κοπριές

γενικά, σκατά καθαρίζω και συνέχεια ακούω

‘Δημητράκη κι από δω, Δημητράκη κι από κεί

κι άλλες καρπουζόφλουδες  Δημητράκη..’

Όμως εμένα το μυαλό μου είναι απέναντι,

εκεί που συνορεύει ετούτο το βουστάσιο

μ’ ένα ιπποφορβείο και κάθε απόγευμα αργά

βγαίνει για βόλτα

μια φοράδα μαύρη

που την φωνάζουν ‘black kaviar’.

Στο φράχτη κάθομαι και τη κοιτάω

έτσι περήφανη που ανεμίζει η χαίτη

γύρω απ το μακρύ λαιμό της

και πως σηκώνεται στα μπροστινά της πόδια

βγάζοντας στον αέρα χνώτο δυνατό

σαν αναστεναγμό  του ανέμου επάνω από χωράφια του Απρίλη…

Με βλέπει που τη βλέπω και σκέφτομαι πως σκέφτεται

‘νάτος ο Δημητράκης από δίπλα που καθαρίζει τα σκατά..’

και τότε μούρχεται να κλάψω

γιατί μονάχα

τις δικές της κοπριές θάθελα να καθάριζα….

και κείνη το καταλαβαίνει.

Έρχεται προς το μέρος μου

τα γόνατά μου λύνονται

καθώς κοιτάζω τη μαύρη θάλασσα πούχει το βλέμμα της

καθώς το χέρι μου απλώνω πάνω απ’ το φράχτη

και τη χαιδεύω ανάμεσα στα δυό της μάτια…

Σκύβει εκείνη το κεφάλι της

και το αριστερό της πόδι ξύνει με δύναμη το χώμα

κι ύστερα μ’ ένα δυνατό χλιμίντρισμα σαν ‘γεια σου’

γυρνάει πίσω και καλπάζει

Το χώμα που έξυσε κοιτάζω

και σαν να βλέπω το όνομά μου ‘Δημητράκης’

πως έχει χαραγμένο….

Νίκος Μοσχοβάκος
(πρόσφατος, αδημοσίευτος, επιγραμματικός…)
Παραμένει ο ίδιος

Μου είπες ας μην είμαστε ποιητές
θ’ αλλάξουμε τον κόσμο.

Σου είπα ας μην είμαστε δημιουργοί
θα φτιάξουμε τον κόσμο.

Αρχίσαμε τότε να βάζουμε μπόμπες
οπλισμένες με την οργή μας.

Αν και πέρασαν αιώνες από τότε
ο κόσμος παραμένει απαράλλαχτα ο ίδιος.

Εμείς εξακολουθούμε να βάζουμε μπόμπες.

Ήταν προχτές. Ο Ηλίας και η Μαρία με τα μαλλιά στο χρώμα του χαλκού, είχαν φορέσει τα κράνη τους, είχαν ιππεύσει τη 1200άρα στρίγκλα τους και είχαν ανηφορίσει στη πάνω Πόλη, να τα πούμε. Είχαμε τσίπουρο και κρασάκι και η Σόφη είχε σκαρώσει την μακαρονάδα των αγανακτισμένων καρβουνιάρηδων. Και τα ήπιαμε. Και ο Ηλίας έλεγε πως η νοσταλγία κατά κάποιο τρόπο δεν τον αφορά, και ρωτούσε εμένα τι κυρίως νοσταλγώ από τις χώρες του πέρα και του τότε. Και εγώ του έλεγα: τις επιθυμίες! Κι εκείνος έκανε ότι δεν καταλαβαίνει. Και οι γυναίκες κοίταγαν με τρόπο που υποδήλωνε ότι θα έπρεπε να φανεί ως κατανόηση. Και αφού είπαμε πολλά, την άλλη μέρα ο Ηλίας μου έστειλε τους (εκπληκτικούς και αδημοσίευτους) στίχους του που ακολουθούν… (πείτε μου τώρα εσείς…)

Φύλλα του χαλκοπράσινου μέσα μου

από δάση που περπάτησα μικρούλης

χωρίς διόλου να φοβάμαι

μέσα σε όνειρα πως ήμουν άλλος

και δήθεν έφευγα σε χώρες μαγικές

όπου φυσούσαν άνεμοι ασημένιοι και μιναρέδες είχανε

φτιαγμένους από κατακόκκινα φιλιά

Φύλλα πεσμένα που σας βλέπω

που προσπαθείτε με απόγνωση

στο γκρίζο μίζερων πεζοδρομίων

να δώσετε ελεημοσύνη μάταια,

αχ, νάσασταν ιπτάμενα χαλιά,

αντί να σας μαζεύουν το πρωί

εργάτριες του δήμου με φραπέ στο χέρι…

Πώς πέφτετε ξερά γαμώ τη τύχη μου;

ε, πώς;

Μου λέτε δήθεν

 να περιμένω κι άλλη άνοιξη

αφού σας το ‘χω πει χίλιες φορές:

τίποτα δεν ανοίγει μπρος μου, τόσες Άνοιξες,

κι οι άλλοι γύρω μου έχουν παραιτηθεί.

Περίμενε, περίμενε, περίμενε

κοντεύω να γεράσω εξήντα χρόνια τώρα

με κοντό παντελονάκι και στα γόνατα πληγές

και να το παίζω πως μεγάλωσα

Πότε θα ’ρθει αυτός ο άνεμος

να με σκορπίσει σαν και σας,

ε πότε;

Κρυφτό να παίξουμε, κυνηγητό,

κλέφτες και αστυνόμοι,

Πότε στους ασημένιους μιναρέδες με τα κατακόκκινα φιλιά

πότε θα φτάσω;

ας μου πείτε….

(*)

Ήτανε Πάσχα και ήμασταν με τη Σόφη στη Βαρκελώνη. Λιγοήμερη επίσκεψη και θέλαμε να δούμε ό, τι περισσότερο. Παίρναμε λοιπόν τους δρόμους, καθώς και διάφορα μεταφορικά μέσα και τριγυρνάγαμε.

Στον καθεδρικό ναό της Σαγκράντα Φαμίλια έτυχε να φτάσουμε απόγευμα Κυριακής. Ανάμεσα στα ακόμη οικοδομούμενα τμήματα, ο διάδρομος ο αφιερωμένος στους επισκέπτες του βατού μέρους του καθεδρικού ναού, έκλεινε.

Κρίμα, λέει η Σόφη. Θα τη δούμε άμα θα τελειώσει το χτίσιμο, λέω εγώ.  Με αγριοκοιτάζει. Καλά, ας κάνουμε έναν γύρο τριγύρω, να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία απ’ έξω και για το εσωτερικό ερχόμαστε αύριο πρωί πρωί… συμβιβάζομαι.

Σε μια εξέδρα στην πίσω μεριά της τεράστιας φαντασμαγορικής εκκλησίας παίζει μια ορχήστρα κι ένα μικρό κοριτσάκι, ανεβασμένο από το μπαμπά του στο πάλκο, χορεύει.

Παρακάτω, κολλημένη πάνω στο φράχτη που προστατεύει τις εκτελούμενες εργασίες υπάρχει μια ανακοίνωση στα καταλωνικά. Λίγη περιέργεια, λίγη επιμονή και την αποκρυπτογραφούμε: Την Κυριακή  Domenica in Albis   θα τελεστεί στην προσβάσιμη πτέρυγα της αιωνίως κατασκευαζόμενης εκκλησίας, λειτουργία στην καταλανική γλώσσα.

Μα ναι, για τους καθολικούς η Domenica in Albis  (παλιά, βάφτιζαν ομαδικά χριστιανούς το Πάσχα και οι νεόφυτοι φορούσαν λευκά έως και την  Domenica in Albis) είναι ακριβώς μια βδομάδα μετά το καθολικό Πάσχα, για μας τους ανατολικούς σήμερα, Πάσχα ανήμερα!

Λίγο πιο πέρα, μια μικρή πόρτα στον φράχτη και κάμποσοι Καταλανοί στη σειρά. Δεν το συζητάμε, μπαίνουμε στην ουρά και έχουμε την ευκαιρία να παρευρεθούμε σε μια από τις πιο υποβλητικές θρησκευτικές τελετές που μας έτυχε ποτέ: Κάτω από τα πέτρινα βλέμματα των δαιμόνων και των αγγέλων του Γκαουντί, υπό το επισκοπικό βλέμμα ενός Καταλανού καρδιναλίου και  μέσα στην ηχητική ανάταση που δημιουργεί μια γυναίκα ψαλμωδός πλαισιωμένη από νεανική χορωδία. Γύρω μας ιβηρικά πρόσωπα χαραγμένα από το φως των κεριών, καθώς, πάνω, οι γοτθικές καμάρες εξαφανίζονται στα σκοτεινά ύψη του ναού.

Σκέφτομαι ότι σε αντίθεση με την ορθόδοξη εκδοχή όπου η θεότητα, θέλει δε θέλει, προσλαμβάνεται ως οικεία και φιλική, στη δυτική καθολική εκδοχή πρέπει να κρατάει τη θέση της,  ψηλά, επιβλητικά… και αδιερεύνητα.

(*) Συνοδευτική μουσικούλα (Αντόνιο Λάουρο)

Θυμήθηκα τη Βαρκελώνη και τη Σαγκράντα Φαμίλια,  καθώς, περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο, συνάντησα  το παρακάτω (όμορφο) ποίημα του Θεοδόση Βολκώφ  αφιερωμένο στους παλιούς υποβλητικούς καθεδρικούς ναούς.

Το αναδημοσιεύω.

 Θεοδόσης Βολκώφ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΩΝ

Ως πέτρινα και γυάλινα Βιβλία,

ως Γλώσσες άλαλες μα γλαφυρές,

μας πύργωσαν οι Αιώνες και η Χρεία

και κάποιες μυστικόπαθες ορμές.

Κρατάμε απ’ τις παλιές Βασιλικές

και γίναμε το καύχημα του Τόπου,

των Χρόνων μας μορφές δηλωτικές,

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

*

Ορέων μάς συνέχει ακινησία.

Για να κτιστούμε, χάθηκαν γενιές

και στέρεψαν μυριάδες λατομεία

και σώματα σκεβρώσαν και ψυχές·

και βρέθηκαν καινούργιες τεχνικές

κι ο μόχθος του πετρά, του ξυλοκόπου,

όλα, και του αρχιτέκτονα οι βουλές –

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

*

Mιαν άυλη σαρκώναν Παρουσία

σκιάσεων και φωτός εναλλαγές

και πρόσδιδαν στη Θεία Λειτουργία

μυστήριο τα τόξα κι οι στοές,

και ευλαβείς, λαός προσκυνητές

υπό τις προσταγές του Επισκόπου

έψαλλαν και ψελλίζαν προσευχές

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

*

Και κάποιοι τροβαδούροι, ποιητές,

προάγγελοι πιστοί του Νέου Τρόπου,

στα τείχη μας χαράζανε γραφές

που πρόλεγαν τον από Γης προσώπου

χαμό μας, με φωνές εκστατικές,

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

 Παίρνουμε 2 λίβρες κρέας πολιτών – που έτσι κι αλλιώς μοσχάρια είναι – φέτες λεπτές τους κόβουμε με τη λεπίδα σαν ξυράφι μαχαιριού που ‘χει γραμμένο στη λαβή του ‘1789’ [να μη ξεχνιόμαστε]…

Κατόπιν ρίχνουμε λάδι αδικημένων δίχως λόγο, που ‘χει οξύτητα μηδέν  και βάζουμε μπαχαρικά στο κρέας, πιπέρι Ινδίας καυτερό απ τη Μομπάλ  που τύφλωσε η πολυεθνική της μπαταρίας γύρω στους 100.000 φουκαράδες, μπούκοβο απ το Βούκαβαρ που σφάξανε πολλούς αθώους μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν, αλείφουμε το κρέας με μια καυτερή κετσάπ φτιαγμένη από μολότοφ που παρασκευάσθηκε για δήθεν ‘άνδρες’ της εννόμου Τάξεως και δίπλα βάζουμε πατάτες προλετάριους λίγο χοντροκομμένες – γιατί τέτοιοι οι προλετάριοι είναι αφού τη φάγανε  απ τους ενδιάμεσους αστούς στην Ιστορία -κι ύστερα ανοίγουμε το φούρνο στα 200.

Αφήνουμε να κάψει γι ένα εικοσάλεπτο – όσο χρειάζεται μια επιχείρηση τρομοκρατίας σ’ ένα χώρο μαζικό – και βάζουμε το κρέας να ψηθεί δυο ώρες….

Μόλις κτυπήσει καμπανάκι – ότι ψήθηκε – το αφήνουμε και άλλες δέκα ώρες, ώστε να γίνει κάρβουνο και να μη τρώγεται με τίποτα, γιατί τέτοια μαλακισμένη είναι η συνταγή, όπως αρμόζει σε αυτούς που το πιστεύουν πως γίνεται γκουρμέ αυτός ο κόσμος…

[ μικρό και υποθετικό  θα έλεγα, συμβάν]

Όπου στους κάμπους της Κριμαίας

μαζεύεται το Ιππικό της Ομορφιάς.

Στ’ αριστερά λεπτές με λυπημένο βλέμμα Μολδαβές,

στο κέντρο λυγερόκορμες και άγριες Ρωσίδες

και από τα δεξιά, αμετανόητες στον πόθο Ουκρανές.

Μόλις το σύνθημα φωνάζει μια Μοσχοβίτισσα θεά

ορμούν ακάθεκτες μπροστά με γυμνωμένα ξίφη

κι ως δια μαγείας   -άλλωστε πως θα ήταν ποίημα..-

βρίσκονται στη γωνία Παύλου Μελά και Τσιμισκή

και με ταχύ γκαλόπ παίρνουν κεφάλια από αστούς

που σταματήσανε μέσα στον πανικό τα αυτοκίνητα τους.

Θερίζουν απ τη μέση τα κορμιά ανέραστων ανδρών

ανοίγουνε καπό  και ελευθερώνουνε τα άλλα τα ‘άλογα’

που ενώνονται μαζί τους τρισευτυχισμένα..

Σταυροκοπιούνται γέροι και γριές

που δεν γνωρίσανε ποτέ τους οργασμό ζωής,

προσεύχονται στη Παναγιά καλόγριες,

ενώ τους φεύγει το τσερβέλο μες στα αίματα.

Είναι ακριβώς εκείνη η υπέροχη στιγμή

που λέει δήθεν ο σοφός λαός… ‘γίνεται της πουτάνας..’

Και μια ξανθιά πανέμορφη,

που  αμανάτι έχει μείνει  από διαδήλωση αναρχικών,

φωνάζει με τον τηλεβόα της μ’ όλη της τη φωνή

‘από αυτό το πατατράκ

κανείς σας δεν γλυτώνει

μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι..’

Και δώσ’ του τα κεφάλια να σκορπίζονται

μέχρι το Ιππικό της Ομορφιάς να φτάσει στον Βαρδάρη,

όπου και εξαφανίζεται στον γαμημένο χωροχρόνο….

Όπως ήρθε.

…όπως την κατέγραψε ο Νίκος (Μοσχοβάκος)

Οι ιοί παραθερίζουν στην Ίο

Δικαιούνται οι ιοί να ονειρεύονται; Να διασκεδάζουν; Να παραθερίζουν; Και βέβαια δικαιούνται όπως θα διαπιστώσετε από την παρακάτω ιστορία.

Κάπου στην μακρινή Σαγκάη, στην Άπω Ανατολή δύο ιοί της περίφημης ασιατικής γρίπης, τρελά ερωτευμένοι μεταξύ τους κατάστρωναν σχέδια να παραθερίσουν σε κάποιο μέρος μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Άρχισαν λοιπόν να ψάχνουν προορισμούς διακοπών, μέσα σε μια μεγάλη λίστα, που ας πούμε τους δόθηκε, και ανακάλυψαν ένα νησί στην άλλη άκρη του κόσμου που ονομαζόταν Ίος. Αισθάνθηκαν οικειότητα με τ’ όνομά του και όταν έμαθαν ότι η ζωή εκεί το καλοκαίρι δεν σταματούσε μέρα νύχτα, αποφάσισαν να το επισκεφθούν.

Πήγαν λοιπόν και εγκαταστάθηκαν σ’ ένα γραφείο ταξιδίων περιμένοντας την ευκαιρία. Πράγματι μετά από τρεις τέσσερεις μέρες φάνηκε μια καστανομάλλα γυναίκα που την άκουσαν να ζητά από τον υπάλληλο του γραφείου εισιτήριο για την Ελλάδα μ’ ανταπόκριση στην Ίο. Ενθουσιασμένοι οι ερωτευμένοι ιοί άρχισαν ν’ αγκαλιάζονται και να χοροπηδούν γεμάτοι ελπίδα ότι θα πραγματοποιούσαν επιτέλους το όνειρό τους. Το μικρό πρόβλημα, πως θα επιβιβαστούν στην μεταφορέα τους, ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα όταν ο πράκτορας πρόσφερε πορτοκαλάδα στην  πελάτισσά του. Οι ιοί σκαρφάλωσαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση  στο χείλος του ποτηριού και χωρίς να μοχθήσουν εγκαταστάθηκαν στο φάρυγγα της γυναίκας. Μάλιστα ένιωθαν τέτοια ευεξία που άρχισαν να ερωτοτροπούν χωρίς προφυλάξεις και αιδώ, έννοιες άγνωστες σ’ αυτούς, εξάλλου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στ’ αεροπλάνο, λόγω της έντονης ερωτικής τους συμπεριφοράς άρχισαν τα γεννητούρια κι έτσι πολλαπλασιάστηκαν. Ήδη ήταν μια πολυμελής οικογένεια όταν η φορέας τους έφτασε με κομμάρες σ’ όλο της το κορμί στο νησί της Ίου.

Επειδή η άφιξη στον τόπο παραθερισμού, που τόσο είχαν ονειρευτεί, τους έκανε ανυπόμονους να βγουν έξω, δεν έχασαν την ευκαιρία και όταν φταρνίστηκε η γυναίκα που στο μεταξύ ανέβασε και πυρετό, σκορπίστηκαν ευχαριστημένοι στο σαλόνι του ξενοδοχείου που είχε διαλέξει για την παραμονή της η ταξιδιώτισσα. Άρχισαν να σκαρφαλώνουν σε πιάτα, φλιτζάνια, ποτήρια και τρόφιμα. Οι διακοπές τους ξεκινούσαν με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Ύστερα όμως από μια βδομάδα περίπου άρχισαν οι στενοχώριες. Άκουσαν στην τηλεόραση ότι η εξαπλούμενη ασιατική γρίπη στην Ίο αντιμετωπίζεται με δραστικά αντιβιοτικά που καταστρέφουν τον ιό της.

Οι δύο ερωτευμένοι ιοί δεν υπήρχαν πια προ πολλού κι οι απόγονοί τους εγκλωβισμένοι σε τραχείες, φάρυγγες και αμυγδαλές ασθενών, δύσκολα μπορούσαν να ελπίζουν σε σωτηρία.

Το οικτρό τους τέλος ήταν ζήτημα ημερών.

Ναι, η Ιστορία θα δείξει,

θα καταγράψει,

θα απαθανατίσει,

θα διδάξει,

θα αποτιμήσει,

θα επαινέσει,

θα καταδικάσει

θα εξυψώσει

θα αγνοήσει

θα…

Με το συμπάθιο, αλλά μοιάζει αληθέστερο ότι, την επίσημη -τουλάχιστον- Ιστορία την γράφουν οι νικητές (μέσω των διαχειριστών φωτισμού).

Ο Νίκος ψάχνοντας στους σκοτεινούς διαδρόμους της Ιστορίας ανακάλυψε κουρνιασμένο σε μια γωνιά τον Δημόφιλο του Διαδρόμου. Και έγραψε το ακόλουθο εξαιρετικό ποίημα.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ

Ακούω τη βουή της ιστορίας

στον αυχμηρό μοναχικό μου τόπο

κι αισθάνομαι μέρος της απορίας

καθώς δεν έχω άλλο τρόπο

ν’ αντισταθώ σ’ αυτούς που υπερβάλλουν

τον φωτισμό διαχειρίζονται των πάντων

ενθουσιάζονται υμνολογούν προβάλλουν

πρόσωπα με την αίγλη αμαράντων.

Στις Θερμοπύλες αρχηγός των Θεσπιέων

φονεύθηκα μαχόμενος τον Ξέρξη

Δημόφιλος υιός του Διαδρόμου

αρνούμενος την τύχη των ωραίων

για μένα δεν ακούστηκε μια λέξη

λησμόνησα κι εγώ τον εαυτό μου.

Ένα ακόμη νέο ποιητικό κείμενο του Νίκου Μοσχοβάκου 

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ

Καθόταν στο γραφείο του σκεπτικός.  Οι εφημερίδες είχαν εκτιμήσει την τελευταία του δήλωση σαν προειδοποίηση για τις μελλοντικές του ενέργειες.  Μάλιστα σε δύο απ’αυτές δεν έμενε καμία αμφιβολία ότι σύντομα θα εξήγγειλε την δημιουργία νέου κόμματος.  Η πολιτική σήψη, το οικονομικό αδιέξοδο, οι αφόρητες έξωθεν πιέσεις επέβαλαν κάτι τέτοιο, έγραφαν.  Μειδίασε ικανοποιημένος.  Ναι είχε αυτή την ανθρώπινη μικρή φιλοδοξία.  Με κάθε τρόπο ήθελε να σώσει τον τόπο του.  Οραματίστηκε εκστασιασμένος τον εαυτό του σωτήρα – πρωθυπουργό.  Τα πλήθη να τον αποθεώνουν, οι τηλεοράσεις στα δελτία ειδήσεων να μιλούν για το εμπνευσμένο κυβερνητικό του πρόγραμμα.  Τον χάλασε λίγο το τελευταίο αφού είχε αναβάλει πολλάκις να βρει λύση, έστω και πρόχειρα, που θα έδινε ελπίδες για την έξοδο από την κρίση.  Συνοφρυώθηκε και υπερασπίστηκε μέσα του την ολιγωρία αυτή.  Εξάλλου τώρα είχε φτάσει η στιγμή να μελετήσει τα προβλήματα προσεκτικά σε βάθος και να διατυπώσει με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβητήσεις τις προτάσεις του.  Ξέσφιξε λίγο την γραβάτα του, έβαλε το χέρι στο μέτωπο κι άρχισε να ονειροπολεί ξετρελαμένος με τις σκέψεις του.  Η πολιτικοί του αντίπαλοι θα ένιωθαν έντονα την παρουσία του, μα περισσότερο οι εσωκομματικοί ανταγωνιστές.  Πρέπει να καθαρίζουμε μ’αυτούς οριστικά συλλογίστηκε πεισμωμένος.  Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ταξιδεύει … να ταξιδεύει στο ωραίο μέλλον της δόξας του.

Τον επανέφερε όμως στην τρέχουσα στιγμή το χτύπημα του τηλεφώνου.  Το σήκωσε βαριεστημένα.  Επρόκειτο για μερικές ερωτήσεις που θα του έκανε ο αθλητικογράφος του ραδιοσταθμού των σπορ, «Νο στο ντόπινγκ» σχετικά με την ήττα της αγαπημένης του ομάδας στο κρίσιμο ευρωπαϊκό της παιχνίδι.  Έβαλε τα δυνατά του – πολύ τον είχε πειράξει αυτή η ήττα – κι άρχισε διεξοδικά, να αναλύει τις φάσεις, τα λάθη των αμυντικών, την έλλειψη συνοχής, μα κυρίως τον ατομισμό του σέντερ φορ που ήθελε για τον εαυτό του τις δάφνες του σκοραρίσματος.  Ακόμα δεν παρέλειψε με πειστικό τρόπο να σχολιάσει το σύστημα του προπονητή και την λάθος τακτική του με επιχειρήματα.  Τέλος εξέφρασε την αισιοδοξία – πάντα – για το μέλλον και διατράνωσε την πίστη του στην ομάδα.  Ευχαριστούμε πολύ για την τιμή που μας κάνατε εν μέσω τόσων ασχολιών σας κ.Υπουργέ, η συζήτησή μας ήταν άκρως ενδιαφέρουσα έκλεισε την εκπομπή του ο αθλητικογράφος.  Έβαλε το ακουστικό στην θέση του ταραγμένος.  Τι ήταν αυτός πάλι να ανακαλέσει στο μυαλό του την οδυνηρή ήττα της ομάδας ;

Εκνευρισμένος χάιδεψε το σαγόνι του, κάτι μονολόγησε και σηκώθηκε.  Ο προγραμματισμός της σωτηρίας του τόπου μπορούσε να περιμένει.  Δεν χάθηκε δα ο κόσμος για μιαν ακόμη αναβολή.  Καθώς έβγαινε από την πόρτα  είδε το ρολόι του.  Καθυστερημένα θα έφτανε πάλι στο ραντεβού του με τον κορυφαίο παράγοντα που θα στήριζε οικονομικά το εγχείρημά του για τη δημιουργία νέου κόμματος.

Ένα φρέσκο, αδημοσίευτο κείμενο του Νίκου Μοσχοβάκου                           

 ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗΣ

 Το μυρμήγκι είχε πάει αδιάβαστο στο σχολείο.  Φοβόταν ότι αν ρωτούσε η δασκάλα για το μάθημα της συγκομιδής θα έμενε αμίλητο.  Έτσι μπήκε στην τάξη μουδιασμένο.  Κάθισε δίπλα στις συμμαθήτριες και στους συμμαθητές του ενώ συλλογιζόταν τον αυταρχικό πατέρα του.  Εύρισκε όμως παρηγοριά στη μορφή της καλοσυνάτης μάνας του.

Εισήλθε η δασκάλα κουτσαίνοντας.  Το πόδι της μπανταρισμένο.  Στάθηκε μπροστά στους μαθητές της και τους ανακοίνωσε ότι τραυματίστηκε ενώ προσπαθούσε να φορτωθεί ένα σπυρί σταριού χθες στο αλώνι.  Άρχισε στη συνέχεια με λεπτομέρειες ν’αφηγείται το ατύχημά της και να επικεντρώνει την προσοχή τους στη λάθος κίνηση που είχε κάνει και της κόστισε το σοβαρό πάθημα. 

Οι μυρμηγκοπούλες και τα μυρμηγκόπουλα παρακολουθούσαν αμίλητα τη διήγηση.  Στο αδιάβαστο μυρμηγκάκι άρχισε σιγά σιγά να φουντώνει η αισιοδοξία ότι θα περνούσε η ώρα χωρίς ν’αποκαλυφθεί η ολιγωρία του να μελετήσει.  Η χαλάρωση τούφερε νύστα κι αποκοιμήθηκε.  Ξύπνησε απότομα από την ερώτηση της δασκάλας που στεκόταν από πάνω του.  Την άκουσε να ρωτά τι είναι αυτό που είναι εντελώς άχρηστο κι αποφεύγουμε να το συλλέξουμε ;  Κοίταξε έντρομο το πρόσωπό της.  Όμως διαπίστωσε ότι απευθυνόταν στη διπλανή συμμαθήτριά του.  Αισθάνθηκε αίφνης αυτοπεποίθηση κι όπως η μυρμηγκοπούλα κόμπιαζε ν’απαντήσει, της ψιθύρισε σαν από έμπνευση κάτι που είχε ακούσει να συζητούν οι γονείς του.  Τον χρυσό τον χρυσό.  Τον χρυσό επανέλαβε με δυνατή φωνή η ερωτώμενη.  Και βέβαια, τα ψήγματα χρυσού επιδοκίμασε η δασκάλα.  Αυτά τ’αφήνουμε για τους ανόητους συμπλήρωσε.  Όσο για σένα εξυπνάκια για πρώτη φορά η τιμωρία σου είναι να γράψεις εκατό φορές στο φτερό της μύγας, δεν μαζεύουμε ποτέ ψήγματα χρυσού και να μου το φέρεις αύριο.  Οι προπέτες δεν μου αρέσουν τόνισε με νόημα.

Το αδιάβαστο μυρμήγκι σε πελάγη απροσδόκητης ευτυχίας και κρυφογελώντας άκουσε να κτυπά το κουδούνι για διάλειμμα. 

Μια ανάγνωση (μετά μουσικής: Shostakovich – Jazz Suite No. 1: I. Waltz) της ¨Ωδής στην ευτυχισμένη ημέρα¨ του Πάμπλο Νερούδα  με βάση τη μετάφραση του Θάνου Νόττα.

Η Ελένη παντρεύτηκε τον Αλέξιο στο Τσερτάλντο.

Το Τσερτάλντο είναι το χωριό όπου γεννήθηκε ο Βοκκάκιος (παρεμπιπτόντως).

Ο Θάνος ήταν εξάδελφος μάρτυρας.

Ο Δήμαρχος, αντί για άλλα, απάγγειλε Πάμπλο Νερούδα.

Ο Θάνος γοητεύτηκε απ’ τους στίχους.

Ο Θάνος μου τους έστειλε μεταφρασμένους απ’ τον ίδιο, μαζί με το κείμενο στα Ιταλικά και το ισπανό-χιλιανό πρωτότυπο.

Πάμπλο Νερούδα

Ωδή στην ευτυχισμένη ημέρα 

Αυτή τη φορά, αφήστε με να ‘μαι ευτυχισμένος,

τίποτε δεν συνέβη σε κανέναν, 

δεν είμαι πουθενά συγκεκριμένα, 

συνέβη μόνο τ’ ότι είμαι ευτυχισμένος

μέχρι το πιο βαθύ μου φυλλοκάρδι.

Είτε βαδίζω, είτε κοιμάμαι, είτε γράφω,  

είμαι ευτυχισμένος, τι να κάνω;

Πιο απροσμέτρητος κι απ’ το χορτάρι στα χωράφια,

το δέρμα μου, δέρμα δέντρου, χαραγμένο

το νερό από κάτω, τα πουλιά από πάνω,

η θάλασσα δαχτυλίδι από τη μέση μου τριγύρω,

η γη από ψωμί και πέτρα

κι ο αέρας τραγουδάει σαν κιθάρα. 

Δίπλα μου εσύ, στην άμμο, είσαι άμμος

τραγουδάς κι είσαι τραγούδι,

ο κόσμος σήμερα είναι η ψυχή μου, 

τραγούδι και άμμος. 

Ο κόσμος είναι σήμερα το στόμα σου.

Αφήστε με μέσα στο στόμα σου και μεσ’ στην άμμο 

να ‘μαι ευτυχισμένος,

να ‘μαι ευτυχισμένος γιατί ναι, 

γιατί αναπνέω και γιατί αναπνέεις,

να ‘μαι ευτυχισμένος γιατί αγγίζω το γόνατό σου

κι είναι σαν ν’ αγγίζω το γαλάζιο δέρμα τ’ ουρανού

και τη δροσιά του.

Σήμερα αφήστε με να ‘μαι ευτυχισμένος

μαζί με όλους ή με κανέναν

να ‘μαι ευτυχισμένος με το χορτάρι και την άμμο

να ‘μαι ευτυχισμένος με τον αέρα και τη γη

να ‘μαι ευτυχισμένος με σένα, με το στόμα σου

να ‘μαι ευτυχισμένος.

Ode al giorno felice

Questa volta lasciate che sia felice,

non è successo nulla a nessuno,

non sono da nessuna parte,

succede solo che sono felice

fino all’ultimo profondo angolino del cuore.

Camminando, dormendo o scrivendo,

che posso farci, sono felice.

Sono più sterminato dell’erba nelle praterie,

sento la pelle come un albero raggrinzito,

e l’acqua sotto, gli uccelli in cima,

il mare come un anello intorno alla mia vita,

fatta di pane e pietra la terra

l’aria canta come una chitarra.

Tu al mio fianco sulla sabbia, sei sabbia,

tu canti e sei canto.

Il mondo è oggi la mia anima

canto e sabbia, il mondo oggi è la tua bocca,

lasciatemi sulla tua bocca e sulla sabbia

essere felice,

essere felice perché sì,

perché respiro e perché respiri,

essere felice perché tocco il tuo ginocchio

ed è come se toccassi la pelle azzurra del cielo

e la sua freschezza.

Oggi lasciate che sia felice, io e basta,

con o senza tutti, essere felice con l’erba

e la sabbia essere felice con l’aria e la terra,

essere felice con te, con la tua bocca,

essere felice.

Oda al día feliz

 ESTA vez dejadme

ser feliz,

nada ha pasado a nadie,

no estoy en parte alguna,

sucede solamente

que soy feliz

por los cuatro costados

del corazón, andando,

durmiendo o escribiendo.

Qué voy a hacerle, soy

feliz.

Soy más innumerable

que el pasto

en las praderas,

siento la piel como un árbol rugoso

y el agua abajo,

los pájaros arriba,

el mar como un anillo

en mi cintura,

hecha de pan y piedra la tierra

el aire canta como una guitarra.

Tú a mi lado en la arena

eres arena,

tú cantas y eres canto,

el mundo

es hoy mi alma,

canto y arena,

el mundo

es hoy tu boca,

dejadme

en tu boca y en la arena

ser feliz,

ser feliz porque si, porque respiro

y porque tú respiras,

ser feliz porque toco

tu rodilla

y es como si tocara

la piel azul del cielo

y su frescura.

Hoy dejadme

a mí solo

ser feliz,

con todos o sin todos,

ser feliz

con el pasto

y la arena,

ser feliz

con el aire y la tierra,

ser feliz,

contigo, con tu boca,

ser feliz.

Αντώνης Αντωνάκος

Μας πήραν τα ζουμιά

και μας πήραν τα χρόνια
μας πήραν στο τηλέφωνο
και μας πήραν στη δουλειά.

Η ζωή μας τρύπια
ωραία λυρική φτώχεια
σε παροξυσμό. Μας πήραν
τα ωραία λόγια, τις
ωραίες γυναίκες, τα
ωραία πρόβατα, τα
ωραία κατσίκια, τα ωραία δαμάλια.

Οι αγρότες μας εγίναν αποτρόπαιοι
μικροαστοί, οι μικροαστοί
αποτρόπαιοι αγρότες, ο λαός
αποτρόπαια ευρωπαίος
με πολλά μεταξωτά βρακιά
αλλά χωρίς επιδέξιο κώλο.

Μας πήραν απ’ τη μύτη και
μας πήραν από πίσω, μας γαμούν
οι ρήτορες, οι πρόεδροι κρατών,
μας γαμούν οι πεθαμένοι θεοί,
ο Καίσαρας, οι καταχθόνιοι
μάγειρες απ’ τα μαγεριά τους,
οι μέγαιρες, οι μάγιστροι,
τα έξυπνα πουλιά που μας πιάνουν
απ’ τη μύτη, οι αρχαίοι ημών
πρόγονοι με τις πρωινές τους
γυμναστικές και τις εφιδρώσεις
απ’ το πανσεξουαλικό τους
παρελθόν!

Μας πήραν στο στρατό και
μας πήραν στο κόμμα
μας πήραν στο πανεπιστήμιο
και μας πήραν χαμπάρι.

Γάτοι του Αχέροντα και
σκύλοι του άλλου κόσμου
γλώσσες από άλλες χώρες
χώρες από άλλες γλώσσες

ποντίκια και κοριοί
σκορπιοί και σκόρπιοι
ναύτες και ναυτίες
ναυάγια Ειρηνικοί ωκεανοί
πολεμικοί ανταποκριτές

μανούλες άπορες και
μανούλες άστεγες και
μανούλες μόνες
φαγωμένες απ’ το σκόρο
τους δεσμοφύλακες, τα κέντρα
φύλαξης, εξ ουρανού
αποδιωγμένες.

Μας πήραν φως οι φωτογραφίες
μας πήραν είδηση και μας πήραν
δώρο, μας πήραν τη θέση
στο λεωφορείο, μας πήραν τις
εκλογές, μας πήραν τα σώβρακα.

Μας πήραν την ιστορία, μας πήραν
τον ήλιο, μας πήραν το σκοτάδι,
μας πήραν τα συνδικάτα, μας
πήραν το διαφωτισμό, ότι είχαμε
και δεν είχαμε, οι αστοί μας πήραν
τη ρεβάνς.

Οι αστοί γεννοβολούν
διανοούμενα τέκνα και
τρελούς αντισοβιετικούς.
Κάνουν μνημόσυνα στα ντουβάρια.
Ανάβουν κεράκια στους σοβάδες.

Βραβεύουν, επιχορηγούν,
επιβραβεύουν, επιδοτούν
επαρχιώτες λογοτέχνες της Αθήνας
κι αυτοί γράφουν, συγγράφουν,
συνομιλούν, δηλώνουν,
ξεχερσώνουν, υποδηλώνουν,
δικάζουν, καταδικάζουν, καυτηριάζουν
και το χοντρό τους δάχτυλο κουνούν
στις μάζες που καραδοκούν.

Ο Νίκος μου έστειλε από την Αθήνα τους παρακάτω στίχους, και να σημειώσω ότι μου προξένησε χαρά είναι μάλλον πλεοναστικό κι αυτονόητο. Σας τους μεταφέρω μαζί με εικόνες πρόσφατων ουρανών της Θεσσαλονίκης.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τρέχει κι απομακρύνεται το τρένο προς το Νότο

πίσω του όνειρο αχνό μεν’ η Θεσσαλονίκη

βαλκανική, νοσταλγική, απ’ τον καιρό τον πρώτο

που δένουν σήμερα με χθες οξειδωμένοι κρίκοι.

Ώρες λίγες περάσανε που πάνω στο μπαλκόνι

η Σόφη έφερνε καφέ και μίλαγε ο Βασίλης

κρυφή χαρά η αίσθηση, δεν ήτανε η μόνη

που χάραζ’ ανεξίτηλα ο ερχομός της σμίλης.

Στενά σοκάκια κι όμορφα σπίτια στην Άνω Πόλη

πιο κάτω ο Θερμαϊκός φτερά φορεί στη μνήμη

μες την αχλύ ο Όλυμπος Θεών αραξοβόλι

γίνεται μάλαμ’ ακριβό κι άλλες φορές ασήμι.

Κοντά σ’ αυτά η ζεστασιά, η αγάπη, η παρέα

κουρνιάζουνε σαν τα πουλιά με φρόνηση και χάρη

σμίγουν και κάνουν τ’ άσχημα να φαίνονται ωραία

γι αυτό αφήνω αμαχητί το νόστο να με πάρει.

Μεθαύριο Παρασκευή 21 του Σεπτέμβρη, στις εννιά το βράδυ, στην αίθουσα θεάτρου του Βαφοπούλειου, ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης οι δύο νεαροί κρητικοί καλλιτέχνες θα τραγουδήσουν ποίηση Γ. Θ. Βαφόπουλου, μελοποιημένη από τους ίδιους.