H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μονόλογος δύο: Ο Πατέρας
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 10 Μαρτίου, 2017
(Από το ¨Μπλουζ σε δεκάξι¨ του Στέφανου Μπένι. Πρώτη κίνηση. Η απόδοση του δεύτερου μονόλογου)
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Έτσι στέκομαι εγώ: εσταυρωμένος
πάνω σ’ απόγευμα καθημερνό
όρθιος μπροστά στην άβυσσο
του τραπεζιού της κουζίνας με τ’ άπλυτα πιάτα
-έχουν κι αυτά δροσοσταλίδες-
να σκέφτομαι πως άλλο πια δεν πάει
ορθός να στέκω απέναντι στον άνεμο του πόνου
*
Τραγούδησέ μου το ζεστό τίναγμα του οξέως
τον μόλυβδο στους πνεύμονες
το λιγδερό γαλάκτωμα που ρέει απ’ το ταβάνι
τον βρόντο, τη θερμότητα που ‘ρχεται απ’ τις πρέσες
τραγούδα μου το Κόκκινο,
του Αδέκαστου το Πράσινο
σακατεμένους σύντροφους
ομάδα περιφρούρησης στο χιόνι
και τις γροθιές που φάγαμε και δώσαμε
τραγούδα μου το φάκελο που γράφει
πως απ’ αυτό είσαι ελεύθερος
και πως για αυτό είσαι γέρος.
*
Τραγούδα μου τις μέρες
χωρίς αρχή, χωρίς σκοπό
και πες μου ποιο είναι τ’ Όνομα
που πρέπει να επικαλεστώ;
Έτυχε άραγε ο Θεός να μπει σε σουπερμάρκετ;
να ‘χει τα μάτια χαμηλά και κέρματα στη τσέπη
να ψάχνει γάλα -το φτηνό-
για τον μοναδικό του γιο, τον πεινασμένο;
Ξέρει ο Θεός το ντοματάκι σε κονσέρβα πόσο κάνει;
Έμεινε άραγε άνεργος για χρόνια;
Ξέρει ο Θεός τα κέρματα στη τσέπη να μετράει
σα να ξανάγινε παιδί;
Όχι αυτό δεν το επιτρέπει ο Θεός,
το θέλει μόνο
μέσα στην Ιερή την Κούρασή του.
*
Έτσι τον συναντάμε επιτέλους τον Πατέρα
στο πέρασμα με το ετοιμοθάνατο χαμόγελο
που ‘ χει στο στόμα το κορίτσι του ταμείου
ύστερα από δεκάωρη εργασία.
Πένθιμα φώτα από νέον, στην ουρά,
διαλέγοντας απορρυπαντικά, να πλύνει στον Αιώνα
αυτά που θα λερώσουμε και θα ξαναφορέσουμε
νύφης φορέματα, στολές δολοφόνων
τα παλαιά πουκάμισα, τα ένδοξα μανικέτια
και μια φανέλα αθλητική, πράσινη, της θαλάσσης.
Αμίλητος με κοίταζε ο γιος μου
τη μακρινή εκείνη μέρα
στ’ αρύ χορτάρι μίας μέτριας μάχης
για τον πατέρα του περήφανος.
Τον ίδιο τον πατέρα του που τώρα
θέλει ο Θεός να σέρνεται
στου σουπερμάρκετ την ουρά
δίπλα στους γέρους με τα χαρτιά υγείας
και παραδίπλα, μια κυρία, ανήσυχη, ν’ ακούει το σκυλάκι
που δέσμιο σ’ ένα στύλο κλαψουρίζει
-υιός βουβός και ευσεβής που πάντα ίδιος μένει.
Ανάμεσα σε νέους που φιλιούνται
και ξεβουλώνουν μπύρες
και μία άλλη, αναποφάσιστη, κυρία
που έχει πολύ κρέας στο καρότσι :
φαρμακερές γελάδες / κοτόπουλα απ’ τους πόλους / κόκαλα βροντοσαύρου.
*
Εγώ,
που το στερνό κουδούνισμα γνωρίζω του ταμείου
καθώς το βράδυ πέφτει χάφτοντας πεπρωμένα
Σου αγόρασα το γάλα που ξέρω πως σ’ αρέσει
μια πλάκα σοκολάτα μ’ ένα δωράκι μέσα
made in China.
Για τα τσιγάρα, κέρματα δεν περισσέψαν
μα δεν πειράζει λέω, δεν πειράζει.
*
Κι ενώ ο Θεός κοιμάται πάνω σε νέφη μολυσμένα
κι ενώ στο έρμο γήπεδο μια μπάλα αναπηδάει
σελήνη μόνη και ηχηρή, φτιαγμένη από κουρέλια,
στου σουπερμάρκετ την αυλή ξεχύνεται ένα βόδι
σε εφιάλτη είδε ότι το σφάζουν
κι ο φόβος που το τυραννά, είναι που με ξυπνάει.
IL PADRE
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Ανώνυμος said
Βασίλη έξοχη ρέουσα μετάφραση ενός θαυμάσιου επίκαιρου ποιήματος του Μπένι που αξίζει να διαβαστεί από πολλούς.
Νίκος Μοσχοβάκος
Blues in sedici – Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μέρος δεύτερο, Μονολογος ένα: ο Μάντης « Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο said
[…] Ανώνυμος στο Η μπαλάντα της πόλης που πονάε… […]