H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Εδώ παρακάτω, η απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά του τρίτου μονόλογου από το ¨Μπλουζ σε 16¨ του Στέφανου Μπένι. Εδώ μιλάει η Μάνα και απευθύνεται σε μας τους άλλους και στον Πατέρα.
Η ΜΗΤΕΡΑ
Εκεί που τώρα ζω
μοιάζει με αμμουδιά ερημωμένη
μ’ αμμόλοφους και μ’ άγρια χορτάρια
ορίζοντα τα κύματα δεν έχουν
κι αλλάζουν ολοένα φως και χρώμα
όπως υπαγορεύουνε τα νέφη.
Δεν έχουμε, εμείς οι πεθαμένοι
ούτε σκοτάδι μήτε φως μηδέ Ημέρες
*
Συχνά μπορώ από ‘δω να σας διακρίνω
πέρα, απ’ της θάλασσας την άλλη όχθη
προσμένω μια σκιά, μία φωνή
τις φράσεις και τα γράμματά σας
τα κατασκοπεύω
και σαν ένα κερί ή ένας γάτος
με ένα φύσημα σας δείχνω την αράδα
που λέει για μένα.
*
Αλλά εδώ είναι ο τόπος μου ο νέος
και δεν μου επιτρέπεται ένα νεύμα
να σας γιατρέψω.
Μόνο κείνο το φύσημα
τ’ ανάλαφρο
σαν μια φωνή ερωτευμένη
σαν ένα κάλεσμα πίσω απ’ τον τοίχο
ή πέρα από το φράχτη με τα ρόδα
ενός πουλιού μυστήριο τραγούδι.
*
Περίμενα έξω απ’ το μπαρ
δε μ’ είδες
με δύναμη και με οργή μιλούσες
γι αγώνες και για δίκιο.
Με είδες και μου γέλασες
Άργησα, δεν κατάλαβαν μου είπες.
Δεν πειράζει.
Στο λόφο πήγαινέ με ν’ ανασάνω.
Να πηδηχτούμε.
Να δούμε από ψηλά
τον τόπο της ζωής μας.
*
Κει κάτω, σταυρωμένος στην κουζίνα
είσαι ακόμη όπως σ’ αγαπούσα
αήττητος, περήφανος, δικός μου
ν’ ακούσεις δε μπορείς, μα στο φωνάζω.
*
LA MADRE
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 