Ένας φτωχοδιάβολος στο άνθος της ηλικίας του, αλαφροπόδης και πονηρομάτης, με το στόμα γεμάτο χαρωπά κελαηδήματα, ξεκινούσε για το κυνήγι της πεταλούδας.

Καθώς έφτασε στην άκρη του χωριού είδε μια σταχτοπούτα να γνέθει το κουβάρι της. Της λέει: Γεια σου. Ο θεός να σε έχει καλά. Πάμε να πιάσουμε πεταλούδες;  

Η σταχτοπούτα ενθουσιασμένη που θα άφηνε το καλύβι της, βάζει το καινούργιο φουστάνι και τα μποτάκια της, τον πιάνει αγκαζέ και πάνε στα δροσερά λιβάδια να κυνηγήσουν πεταλούδες.

 Δεν ήξεραν πως στις σκιές κρυβόταν ο έρωτας με τη βουκέντρα του και ότι διαπερνούσε τις νεανικές καρδιές όσων τις πεταλούδες κυνηγούν…

Κάπως έτσι, εάν θέλουμε να είμαστε (κατά το δυνατό) πιστοί στο αρχικό κείμενο, αρχίζει ¨Το κυνήγι των πεταλούδων¨ (ένα από τα πιο γνωστά τραγουδάκια του Μπρασένς). Αλλά δεν θέλουμε. Προτιμάμε να το προσαρμόσουμε με τρόπο που να ¨χωράει¨ στις νότες του τραγουδοποιού. Με (ομολογημένο) στόχο να μπορούμε να το ψιλο-τραγουδήσουμε στα ελληνικά (στο μπάνιο). Και επειδή Μπρασένς ίσον ρίμα, θα πρέπει να έχει και τις απαραίτητες ομοιοκαταληξίες.

Το βάζουμε λοιπόν στον τόρνο και αρχίζει η επεξεργασία.

Ιδού το αποτέλεσμα:

Κυνηγώντας Πεταλούδες

Σφύριζε γλυκά / καθώς ξεκινούσε,

κάποιος σαν και εμάς, / τον παλιό καιρό,

τάχα πεταλούδες / θα κυνηγούσε,

πόδι αλαφρύ, / μάτι πονηρό.

Μόλις που ‘χε φτάσει / στου χωριού την άκρη,

σαν την είδε να / γνέθει σιωπηλά,

ίδια σταχτοπούτα, / δούλευε τ’ αδράχτι.

Γεια, της λέει, / όμορφη κυρά.

*

Μαζί μου θες να ‘ρθεις; / πάω για πεταλούδες…

Έρχομαι κι εγώ, / εκείνη του απαντά.

Τις μπότες της φορά, / φτιάχνει τις  πλεξούδες,

να ‘τοι ξεκινούν / αγκαλιαστά.

*

Δεν ήξερε πως στις / σκιές παραμονεύει,

οπλισμένος ο / έρως στα κρυφά,

νεαρές καρδιές / πάντα σαϊτεύει

κι όποιον πεταλούδες / κυνηγά.

*

Σαν για τα βαθειά / βάζει εκείνος πλώρη,

λέει εκείνη ψι- / θυριστά  στο αυτί:

Στο στήθος μου δεν ειν’, / μήτε στο μεσοφόρι,

που οι πεταλούδες / έχουνε κρυφτεί.

*

Φίμωτρο- φιλί / τα χείλη του απιθώνουν

στο στόμα της που να / προσέχει τον καλεί

και όσο οι πεταλού / δες θα επιβιώνουν

τέτοια [ηχηρή] χαρά δε θα  / ματακουστεί!

*

Είναι πυρκαγιά, / και στη φλόγα πάνω,

θα ορκιστούνε μ’ ό- / λη τους την ψυχή,

χίλιες φορές ξανά / και ίσως παραπάνω,

για πεταλούδες / να πάνε μαζί.

*

Μα όσο θα αγαπιούνται / κι όσο τη μοίρα

δε θα έχουν λόγο / να κατηγορούν,

στις εξοχές θα ακούν / του έρωτα τη λύρα,

πεταλούδες δεν θα κυνηγούν…

πεταλούδες δεν θα κυνηγούν!

Σε ήχο από τον  Brassens

και από την Christine Labail

H προσαρμογή στα ελληνικά που σας έφτιαξα 

[εικόνες (και) από το

http://petitemimine.centerblog.net/rub-gifs-papillons-2.html]

La Chasse Aux Papillons:

Un bon petit diable à la fleur de l’âge
La jambe légère et l’oeil polisson
Et la bouche pleine de joyeux ramages
Allait à la chasse aux papillons

Comme il atteignait l’orée du village
Filant sa quenouille, il vit Cendrillon
Il lui dit : «Bonjour, que Dieu te ménage
J’t’emmène à la chasse aux papillons»

Cendrillon ravie de quitter sa cage
Met sa robe neuve et ses botillons
Et bras d’ssus bras d’ssous vers les frais bocages
Ils vont à la chasse aux papillons

Il ne savait pas que sous les ombrages
Se cachait l’amour et son aiguillon
Et qu’il transperçait les coeurs de leur âge
Les coeurs des chasseurs de papillons

Quand il se fit tendre, elle lui dit : «J’présage
Qu’c’est pas dans les plis de mon cotillon
Ni dans l’échancrure de mon corsage
Qu’on va à la chasse aux papillons»

Sur sa bouche en feu qui criait : «Sois sage !»
Il posa sa bouche en guise de bâillon
Et c’fut l’plus charmant des remue-ménage
Qu’on ait vu d’mémoir’ de papillon

Un volcan dans l’âme, ils r’vinrent au village
En se promettant d’aller des millions
Des milliards de fois, et mêm’ davantage
Ensemble à la chasse aux papillons

Mais tant qu’ils s’aim’ront, tant que les nuages
Porteurs de chagrins, les épargneront
Il f’ra bon voler dans les frais bocages
Ils f’ront pas la chasse aux papillons

Η χαρά, η ανησυχία,

που οι αιώνιες αγάπες βιώνουν,

σε μια μέρα, σε μικρογραφία,

στα λιμάνια,  συχνά ξεφυτρώνουν. 

Ειν’ γραφτό για τον ναυτικό

να ζει έρωτα βιαστικό,

με την μικρή του ερωμένη,

αγάπη συμπυκνωμένη. 

Χαρά, θλίψη, νάζι, οργή,

όλη τ’ έρωτα η παρτιτούρα,

στο λιμάνι, είναι εκεί,

σχεδιασμένη σε μινιατούρα.

Έχει γέλια, έχει ασπασμούς,

σε ροζ ρώγες, λευκούς λαιμούς,

καταπνίγοντας  τους καημούς,

σε πάθους ωκεανούς.

 Σε μια μέρα μαζί όλα αυτά

και ο χρόνος ας ξεχειλώνει,

τρεις φορές απανωτά,

μια σωστά, μια στραβά, μια σωστά…

Νωπή γύρω η μυρωδιά

από έρωτα κι από κατράμι, 

χαρά, πόνος μαζί στην καρδιά

κι όλα πηγαίνουν καλά.

Για κουβέντες δεν ειν’ καιρός,

μα οι σκέψεις τρυπώνουν παντού,

τ’ αύριο ξέχνα εάν δεν θες

να σκαρώσεις καταστροφές.

Το ’χει η μοίρα των ναυτικών,

πλησιάζουν, πλευρίζουνε, δένουν,

αλλά πρέπει να ’χουν στο νου,

η Εδέμ μπορεί να ’ναι αλλού. 

Σε μια μέρα, σε λίγο χρόνο,

στο λιμάνι να που ξεφυτρώνουν, 

χαρά, πόθος, πάθος, που μόνο

οι μεγάλες αγάπες βιώνουν.

Είμαστε έτσι, οι ναυτικοί,

είναι πάντα ο καιρός που μας φταίει,

στα λιμάνια, βιαστικοί,

κάτι μέσα μας πάντα να καίει.

La Marine είναι ένα ποίημα του Paul Fort, από το οποίο ο Μπρασένς μελοποίησε ορισμένες στροφές. Έφτιαξα την παραπάνω προσαρμογή στα ελληνικά στριμώχνοντας, ως συνήθως, τα νοήματα στις πιο ολιγοσύλλαβες (κατά το δυνατό) ελληνικές λέξεις, έτσι ώστε η μελωδία να εξακολουθήσει να λειτουργεί.

Εδώ ο τροβαδούρος και η κιθάρα του:

Εδώ από (ναυτική) χορωδία

…και εδώ η ανάγνωση της προσαρμογής που σας έφτιαξα

 La Marine (Poème de Paul Fort)

On les r’trouve en raccourci
Dans nos p’tits amours d’un jour
Toutes les joies, tous les soucis
Des amours qui durent toujours
C’est là l’sort de la marine
Et de toutes nos p’tites chéries
On accoste. Vite ! un bec
Pour nos baisers, l’corps avec
Et les joies et les bouderies
Les fâcheries, les bons retours
Il y a tout, en raccourci
Des grandes amours dans nos p’tits
On a ri, on s’est baisés
Sur les neunœils, les nénés
Dans les ch’veux à plein bécots
Pondus comme des œufs tout chauds

Tout c’qu’on fait dans un seul jour!
Et comme on allonge le temps!
Plus d’trois fois, dans un seul jour
Content, pas content, content
Y a dans la chambre une odeur
D’amour tendre et de goudron
Ça vous met la joie au cœur
La peine aussi, et c’est bon

On n’est pas là pour causer
Mais on pense, même dans l’amour
On pense que d’main il fera jour
Et qu’c’est une calamité
C’est là l’sort de la marine
Et de toutes nos p’tites chéries
On s’accoste. Mais on devine
Qu’ça n’sera pas le paradis

On aura beau s’dépêcher
Faire, bon Dieu ! la pige au temps
Et l’bourrer de tous nos péchés
Ça n’sera pas ça ; et pourtant
Toutes les joies, tous les soucis
Des amours qui durent toujours !
On les r’trouve en raccourci
Dans nos p’tits amours d’un jour…

[Στο χωριό μου, χωρίς αιτία,

έχω φήμη απαισία

είτε κινούμαι είτε  ηρεμώ

για ποιον με παίρνουν, δεν ξέρω ούτε ’γω]

Είπα να σας φτιάξω μια προσαρμογή στα ελληνικά της ¨Κακής Φήμης¨ του Μπρασένς και οι παραπάνω είναι οι πρώτες αυθόρμητες αράδες. Μετά το επεξεργάστηκα λίγο περισσότερο [πάντα με στόχο: Μπρασένς στα ελληνικά που να μπορείτε να τον τραγουδήσετε (στο μπάνιο)] και ιδού τι προέκυψε…

Η Κακή φήμη

Δεν το λέω για να παινευτώ,

μα με σχολιάζουν στο χωριό,

ό, τι κι αν κάνω, μα κι αν αδρανώ…

για ποιον με παίρνουν, αγνοώ!

Τι κι αν δεν αδίκησα ποτέ κανένα

τους αρέσει να τα βάζουνε με μένα.

Θα ’ναι που οι νοικοκυραίοι

ξέρουν η ¨ορθότητα¨ τι λέει.

Θα ’ναι  που οι νοικοκυραίοι

είναι μια στάλα Φαρισαίοι.

Κουτσομπολεύουν όλοι εκτός…

 τους δίχως γλώσσα,

προφανώς!

Καλύτερη μου μουσική

δεν είναι η Φιλαρμονική,

αντί για τα επετειακά

προτιμώ να ’μαι στα ζεστά.

Όμως δεν επείραξα ποτέ κανένα

τι κι αν το τρομπόνι δεν είναι για μένα.

Θα ’ναι που οι νοικοκυραίοι

ξέρουνε τι αγέρας πνέει.

Θα ’ναι  που οι νοικοκυραίοι

είναι μια στάλα Φαρισαίοι.

Εμένα δείχνουν όλοι εκτός…

 τους δίχως χέρια,

προφανώς!

Αν συναντήσω κανά φουκαρά

               με το δραγάτη από κοντά,                 

απλώνω πόδι και παρευθύς

να σου ο δραγάτης κατά γης.

Κι όμως δεν επείραξε ποτέ κανένα

λίγα μήλα αν προκύψανε κλεμμένα.

Θα ’ναι που οι νοικοκυραίοι

ξέρουνε πάντοτε ποιος φταίει.

Θα ’ναι που οι νοικοκυραίοι

είναι λιγάκι Φαρισαίοι.

Πάνω μου ορμάνε όλοι εκτός…

 όσους κουτσαίνουν,

προφανώς!

Για να μαντέψω τι θα συμβεί,

προφήτης δε θα χρειαστεί,

σαν θα βρούνε σκοινί γερό

θα μου το βάλουν στο λαιμό.

Κι όμως δεν τους πείραξα, αν και, ακόμη,

δεν βρήκα το δρόμο που οδηγεί στη Ρώμη.

Θα ’ναι που οι νοικοκυραίοι

ξέρουν πως η αλήθεια καίει.

Φταίει που οι νοικοκυραίοι

είναι μια στάλα Φαρισαίοι.

Θα ’ν’ στην κρεμάλα μου όλοι εκτός…

 όσους δεν βλέπουν,

προφανώς!

Η ¨Κακή Φήμη¨ σε ήχο:

Τραγουδά ο Μπρασένς  

Η απόδοση/προσαρμογή στα ελληνικά  

…και μερικές ακόμη εκτελέσεις  Από τους Les-Wriggles

Με κλαρινέτο και ακορντεόν  (Lemaire et Waegeman)
Στα ισπανικά από τον Paco Ibañez 
Στα πορτογαλικά
Από τις 2-moiselles

Στα (ηλεκτρο)παιχνιδιάρικα
…και από τους sinsemilia

LA MAUVAISE REPUTATION

Au village, sans prétention,
J’ai mauvaise réputation.
Qu’je m’démène ou qu’je reste coi
Je pass’ pour un je-ne-sais-quoi!
Je ne fait pourtant de tort à personne
En suivant mon chemin de petit bonhomme.
Mais les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Non les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Tout le monde médit de moi,
Sauf les muets, ça va de soi.

Le jour du Quatorze Juillet
Je reste dans mon lit douillet.
La musique qui marche au pas,
Cela ne me regarde pas.
Je ne fais pourtant de tort à personne,
En n’écoutant pas le clairon qui sonne.
Mais les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Non les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Tout le monde me montre du doigt
Sauf les manchots, ça va de soi.

Quand j’croise un voleur malchanceux,
Poursuivi par un cul-terreux;
J’lance la patte et pourquoi le taire,
Le cul-terreux s’retrouv’ par terre
Je ne fait pourtant de tort à personne,
En laissant courir les voleurs de pommes.
Mais les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Non les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Tout le monde se rue sur moi,
Sauf les culs-de-jatte, ça va de soi.

Pas besoin d’être Jérémie,
Pour d’viner l’sort qui m’est promis,
S’ils trouv’nt une corde à leur goût,
Ils me la passeront au cou,
Je ne fait pourtant de tort à personne,
En suivant les ch’mins qui n’mènent pas à Rome,
Mais les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Non les brav’s gens n’aiment pas que
L’on suive une autre route qu’eux,
Tout l’mond’ viendra me voir pendu,
Sauf les aveugles, bien entendu.

Σημείωση προαιρετική (θεωρητικολογούσα)

Κάθε πολιτισμός για να τα βγάλει πέρα με τις αντιφάσεις, τις ατέλειες, και τις εκκρεμότητες της πραγματικότητας (όση από δαύτη μας επιτρέπουν να παρατηρήσουμε οι αισθήσεις και η όποια νόηση/τεχνολογία έχουμε διαθέσιμη), για να τις αντέξει και να τις ξεπεράσει, ενεργοποιεί την φαντασιακή διάσταση της ανθρώπινης υπόστασης και εντέλλεται, εξουσιοδοτεί ή απλώς ανέχεται την παρέμβαση ομάδων επικοινωνητών, ικανών να χειριστούν το φαντασιακό με ποικίλους τρόπους, ανάλογα με την εποχή και τις συγκυρίες. Προϊστορικοί μάγοι, ιερείς, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ως και οι μεταμοντέρνοι χειριστές του εικονικού, έκαναν και κάνουν (και) αυτή τη δουλειά. Φτιάχνουν και χειρίζονται λειτουργικούς μύθους που εμπεριέχουν (αναπόδεικτες αλλά έντονα παρακινητικές και αναπληρούσες) απαντήσεις για το νόημα της ζωής (και των πάντων).

Όμως, σ’ αυτήν τη συχνά απεγνωσμένη αναζήτηση νοήματος και ισορροπίας (την φτιαγμένη από αρχαϊκούς λειτουργικούς μύθους, νεωτερικές ουτοπίες και -πρόσφατα- προσπάθειες δημιουργίας ηλεκτρονικών εικονικών πραγματικοτήτων), οι πολιτισμοί δεν είχαν ποτέ πρόβλημα στο να ανεχθούν, να χρησιμοποιήσουν και συχνά να θεσμοποιήσουν ψυχοτρόπα βοηθήματα.

Ο καθείς και τα παράπλευρα όπλα του, ο καθένας και το ¨ενισχυτικό¨ το  πλησιέστερο στην καλλιέργεια, το κλίμα, την παράδοσή, την ιστορία και τους εκάστοτε πολιτιστικούς συσχετισμούς ισχύος:  παπαρούνα, κάνναβη, καπνός, κόκα, και άλλα.  Για εμάς, γύρω από την μεσόγειο λεκάνη: η Άμπελος.

Στις πολιτισμικές αντιπαραθέσεις δεν μετράει μόνο το ποια γλώσσα, ποια μόδα, ποια τεχνοτροπία θα επικρατήσει, αλλά και πιο ψυχοτρόπο (με τις νοοτροπίες, τις τέχνες, ενίοτε τους θεούς  και όλα τα λοιπά πολιτισμικά προϊόντα που το περιβάλλουν) θα υποσκελίσει το άλλο.

Υπάρχουν απόψεις που υποστηρίζουν ότι το ψυχοτρόπο βοήθημα που υποστηρίζεται από την γηγενή κουλτούρα, είναι εκ των πραγμάτων, λιγότερο ψυχοφθόρο από εκείνα που η επιρροή τους ενισχύεται από αλλότριες επεκτάσεις και επεμβάσεις.

Υποσημείωση 2, εξ ίσου προαιρετική (μνήμη).

Θυμάμαι μια ομάδα συμφοιτητών μου (πολιτικοποιημένη και με επαναστατικά όνειρα) να διοργανώνει στα σκαλοπάτια του καθεδρικού της πόλης όπου σπουδάζαμε, ολονύκτια οινοποσία (μετά ασμάτων και ύμνων) αφιερωμένη στη καταπολέμηση των ξενόφερτων εθιστικών.

Και τώρα ΤΟ ΚΡΑΣΙ του Brassens

από τον ίδιο:

από τους Brassens not dead 

...και από τον Julien Petitejean

Η προσπάθεια προσαρμογής στην Ελληνική, σε ήχο

…και σε λέξεις

[στις διακοπτόμενες λέξεις μπορείτε να προσθέσετε ένα χικ! (προαιρετικά πάντα)]

Προτού τραγουδή-

σω για της ζωής

τα κόλπα

τη γλώσσα μου φρό-

ντισα να δαγκώ-

σω πρώτα.

Γεννήθηκα από

γενιά που ήξερ’ απ’

αμπέλι

και στο μπιμπερό

μου μούστος και κο-

κ-κινέλι

Οι γονιοί μου με βρή-

καν δίπλα σε κλη-

ματσίδι

-κι όχι σαν μερικούς

σε μάπα και κου-

νουπίδι.

Στις φλέβες μου αν μπεις

και σταθείς να δεις

λιγάκι

για αίμα αντί

θα κυκλοφορεί

κρασάκι

Μα εφ΄ όσον μπορούν

και δίψες να ’ρθουν

μεγάλες

να κρατάς, είν’ σωστό,

κοντά κανα δυο

μπουκάλες.

Μπουκάλες σιμά,

μα μ’ όγκο ενός α-

μφορέα,

να παίρν’ η ζωή

και γεύση κι οσμή

ωραία

Γνωστό ειν’ παντού

το πάθημα του

Ταντάλου.

-Μήτ’ ίχνος νερού-

και θύμα εμπαιγμού

μεγάλου.

Χωρίς το νερό

μικρό το κακό

-ας πούμε!-

Μα δίχως κρασί

εμείς οι σωστοί

δεν ζούμε.

Ας ρίξει, παιδιά

μια μπόρα και για

τους πότες,

με κρασί καλό

ν’ αρμέξω κι εγώ

τις κότες.

Αλλά ας μη λέ-

τε εγκαίρως πως δε

το είπα

θα ’ρθούνε  καιροί

που ως κι οι ποταμοί

θα ’ν σκνίπα.

LE VIN 

Avant de chanter
Ma vie, de fair´ des
Harangues
Dans ma gueul´ de bois
J´ai tourné sept fois
Ma langue
J´suis issu de gens
Qui étaient pas du gen-
re sobre
On conte que j´eus
La tétée au jus
D´octobre…

Mes parents on dû
M´trouver au pied d´u-
ne souche
Et non dans un chou
Comm´ ces gens plus ou
Moins louches
En guise de sang
( O noblesse sans
Pareille! )
Il coule en mon cœur
La chaude liqueur
D´la treille…

Quand on est un sa-
ge, et qu´on a du sa-
voir-boire
On se garde à vue
En cas de soif, u-
ne poire
Une poire ou deux
Mais en forme de
Bonbonne
Au ventre replet
Rempli du bon lait
D´l´automne…

Jadis, aux Enfers
Cert´s, il a souffert
Tantale
Quand l´eau refusa
D´arroser ses a-
mygdales
Etre assoiffé d´eau
C´est triste, mais faut
Bien dire
Que, l´être de vin
C´est encore vingt
Fois pire…

Hélas! il ne pleut
Jamais du gros bleu
Qui tache
Qu´ell´s donnent du vin
J´irai traire enfin
Les vaches
Que vienne le temps
Du vin coulant dans
La Seine!
Les gens, par milliers
Courront y noyer
Leur peine…

Το λέει στο ομώνυμο τραγούδι του ο Μπρασένς. Και εάν εγώ, προσπαθώντας να το αποδώσω στην πολυσύλλαβη ελληνική γλώσσα, έκανα μια μικρή έκπτωση πέντε τοις εκατό, είναι καθαρά και μόνο για  λόγους μετρικούς.

Εκείνες που κατέχουνε τα κόλπα

και του έρωτα χειρίζονται τα όπλα,

που μας προκαλούν του πάθους τόσες εμπλοκές…

προκύπτουνε συναισθηματικές!

Νομίζεις πως τις ρίχνεις με καντάδες,

λουλούδια, ραβασάκια, κουτουράδες,

σαμπάνιες και εγκλήματα και τέτοια άλλα πολλά

Λες πως ενθουσιάζονται, αλλά…

 Επωδός

Στις εκατό, τις ενενήντα φορές

τις ενοχλούμε όταν τους κάνουμε σεξ

τι και αν το δέχονται ή (συνήθως) το αρνούνται

τα οπίσθιά τους πάντα δεν φωταγωγούνται!

Κι ας διαφωνούνε οι φουκαράδες  

που αύριο θα είναι κερατάδες,

την ώρα που η σάρκα μιλά

να που εκείνη τη μάσκα φορά

μα αν η καρδιά της δεν χτυπά με ορμή,

τι να σου κάνει το (δόλιο) κορμί…

Μόνο αν τρυφεράδα εκείνη νοιώθει,

τότε θ’ ανθίσουν όλοι της οι πόθοι,

αλλιώς φιλιά και χάδια μπορεί και να δεχτεί,

αλλά κρυφά θα δυσανασχετεί.

Εκτός κι αν της αρέσει η τυραννία

ή σου ’τυχε νυμφομανής χρονία,

μα τότε θα πληρώσουν όλοι οι αρσενικοί

που θα βρεθούν εκεί…

«Ακόμη…» κι αν ψιθυρίζει, «θέλω κι άλλο!»

τάχα μαζί σου ζει πάθος μεγάλο,

είν’ μόνο από οίκτο, γιατί οι άγγελοι γελούν

ακόμη κι όταν δεν το εννοούν!

Και όλα αυτά γιατί ο εραστής της

να μοιάζει πρέπει ο κατακτητής της,

ο κόκορας, ο βλαξ που ’ναι σ’ αυτήν σκαρφαλωμένος

μην (τυχόν) νοιώσει μειωμένος

Μα απ’ την αλήθεια απέχουν παρασάγγες

όσα διαδίδουν κάτι τζάμπα μάγκες,

πως είσαι τάχα αδέξιος, σου λείπει η εμπειρία,

γι αυτό εκείνη δείχνει ψυχραιμία.

Ίσως, μα οι επιθέσεις κι αν βαραίνουν

των «πηδηχταράδων» που επιμένουν,

Κυρίες μου, απολαύστε, σε θέση ύπτια σας αφήνω

και δώρο το τραγούδι αυτό σας δίνω….

Επωδός

Στις εκατό, τις ενενήντα φορές

τις ενοχλούμε όταν τους κάνουμε σεξ

τι και αν το δέχονται ή (συνήθως) το αρνούνται

τα οπίσθιά τους πάντα δεν φωταγωγούνται!

Κι ας διαφωνούνε οι φουκαράδες  

που αύριο θα είναι κερατάδες,

την ώρα που η σάρκα μιλά

να που εκείνη τη μάσκα φορά,

μα αν η καρδιά της δεν χτυπά με ορμή,

τι να σου κάνει το (έρμο) κορμί;

Quatre vingt quinze pour cent – Brassens

https://vnottas.blog/wp-content/uploads/2012/09/quatre-vingt-quinze-pour-cent-brassens.mp3

Ακόμη μία ερμηνεία

https://vnottas.blog/wp-content/uploads/2012/09/gil-dab-quatre-vingt-quinze-pour-cent.mp3

Ανάγνωση  της προσαρμογής στα Ελληνικά που σας έφτιαξα

Quatre vingt quinze pour cent – Brassens

La femme qui possède tout en elle

Pour donner le goût des fêtes charnelles

La femme qui suscite en nous tant de passion brutale
La femme est avant tout sentimentale
Mais dans la main les longues promenades
Les fleurs, les billets doux, les sérénades
Les crimes, les folies que pour ses beaux yeux l’on commet

La transporte, mais…

{Refrain:}

Quatre-vingt-quinze fois sur cent
La femme s’emmerde en baisant
Qu’elle le taise ou qu’elle le confesse
C’est pas tous les jours
qu’on lui déride les fesses
Les pauvres bougres convaincus
Du contraire sont des cocus
A l’heure de l’œuvre de chair
Elle est souvent triste, peu chère
S’il n’entend le cœur qui bat
Le corps non plus ne bronche pas

Sauf quand elle aime un homme avec tendresse
Toujours sensible alors à ses caresses
Toujours bien disposée, toujours encline à s’émouvoir
Ell’ s’emmerd’ sans s’en apercevoir
Ou quand elle a des besoins tyranniques
Qu’elle souffre de nymphomanie chronique
C’est ell’ qui fait alors passer à ses adorateurs
De fichus quarts d’heure  {au Refrain}

Les « encore », les « c’est bon », les « continue »
Qu’ell’ crie pour simuler qu’ell’ monte aux nues
C’est pure charité, les soupirs des anges ne sont
En général que de pieux menson(ges)
C’est à seule fin que son partenaire
Se croie un amant extraordinaire
Que le coq imbécile et prétentieux perché dessus
Ne soit pas déçu

{au Refrain}

J’entends aller de bon train les commentaires
De ceux qui font des châteaux à Cythère
«C’est parce que tu n’es qu’un malhabile, un maladroit
Qu’elle conserve toujours son sang-froid »
Peut-être, mais les assauts vous pèsent
De ces petits m’as-tu-vu-quand-je-baise
Mesdam’s, en vous laissant manger le plaisir sur le dos
Chantez in petto…

{au Refrain}

Καλή μου σε παρακαλώ,

θηλιά ας μη βάλει στο λαιμό

ο Έρωτάς μας.

Κι αν το δοκίμασαν πολλοί,

δεν ευτυχήσαν κι ας μην ’ρθει

τώρα η σειρά μας.

Το καΐκι με τους παλιούς φίλους… (Les copains d’abord). 

…Ό, τι κι αν λένε στα λιμάνια

κάποιοι που σπέρνουνε ζιζάνια

δεν ήταν δα ¨ψαροκασέλα¨

για τα πήγαιν’ έλα…

Έπλεε σαν γέρο γλεντζές:

ίσια μπροστά, μα με στροφές,

και τ’ όνομά του ξακουστό:

¨Είμαστε όλοι εδώ¨.

Τι κι αν ο άνεμος φορτσάρει

μπορεί να γέρνει, δεν φουντάρει

κι ας βγει το μάτι όποιου γρουσούζη

βασκανίες σκούζει…

Κι ο καπετάνιος, τα ναυτάκια

δεν ήτανε καθαρματάκια

μα φιλαράκια από καιρό

κι ¨Όλοι τους εδώ¨!

Μόνος δεσμός τους η φιλία

με Σόδομα σχέση καμία

δεσμός αντρίκιος δυνατός

αδελφοποιητός,

δεν ήταν φίλοι ¨ευκαιρίας¨

ούτε άσωτοι πολυτελείας

ήταν αδέλφια, κολλητοί

και ¨άπαντες εκεί!¨

Δεν ήταν του γλυκού νερού

μήτε του κατηχητικού

κι αρμένιζαν με την καρδιά,

μ’ όρτσα τα πανιά…

Ο Λιας ο Νίκος, κι όλοι οι άλλοι

σήκωναν στης ζωής την πάλη

λάβαρο, σύνθημα, ρητό:

¨Όλοι μας εδώ¨.

Κι αν έρχονταν αναποδιές

μπουρίνια, φουσκοθαλασσιές,

                          με την φιλία για πυξίδα                         

σώζαν την ελπίδα

κι αν τους εζώναν οι ακεφιές

δεν ψάχναν ψυχαναλυτές,

στέλναν στους φίλους ες-ο-ες,

κι ήταν επαρκές.  

Στις θερινές μας εξορμήσεις

ήταν – δεν ήταν, καιροί κρίσης

 αν έλειπε κάποιος κοπρίτης

θα ‘ταν μακαρίτης…

Μα θα ήτανε άκων, εκών,

πάντα στη σκέψη μας παρών

και -πείσμα σου ζωή μπαμπέσα-,

στη καρδιά μας μέσα

Μπήκα και σ’ άλλα τρεχαντήρια

μα μόνο τούτο στα ταξίδια

ποτέ δεν έχανε τη ρότα

κι  άμα θέλεις ρώτα…

Έπλεε σαν γέρο γλεντζές:

ίσια μπροστά, μα με στροφές,

και τ’ όνομά του ξακουστό:

¨Είμαστε όλοι εδώ!¨

 Les Copains D’abord

Non, ce n’était pas le radeau
De la Méduse, ce bateau
Qu’on se le dise au fond des ports
Dise au fond des ports
Il naviguait en père’ peinard
Sur la grand-mare des canards
Et s’app’lait les Copains d’abord
Les Copains d’abord

Ses fluctuat nec mergitur
C’était pas d’la litterature
N’en déplaise aux jeteurs de sort
Aux jeteurs de sort
Son capitaine et ses mat’lots
N’étaient pas des enfants d’salauds
Mais des amis franco de port
Des copains d’abord

C’étaient pas des amis de luxe
Des petits Castor et Pollux
Des gens de Sodome et Gomorrhe
Sodome et Gomorrhe
C’étaient pas des amis choisis
Par Montaigne et La Boetie
Sur le ventre ils se tapaient fort
Les copains d’abord

C’étaient pas des anges non plus
L’Évangile, ils l’avaient pas lu
Mais ils s’aimaient tout’s voil’s dehors
Tout’s voil’s dehors
Jean, Pierre, Paul et compagnie
C’était leur seule litanie
Leur Credo, leur Confiteor
Aux copains d’abord

Au moindre coup de Trafalgar
C’est l’amitié qui prenait l’quart
C’est elle qui leur montrait le nord
Leur montrait le nord
Et quand ils étaient en détresse
Qu’leurs bras lancaient des S.O.S.
On aurait dit les sémaphores
Les copains d’abord

Au rendez-vous des bons copains
Y avait pas souvent de lapins
Quand l’un d’entre eux manquait a bord
C’est qu’il était mort
Oui, mais jamais, au grand jamais
Son trou dans l’eau n’se refermait
Cent ans après, coquin de sort
Il manquait encore

Des bateaux j’en ai pris beaucoup
Mais le seul qu’ait tenu le coup
Qui n’ai jamais viré de bord
Mais viré de bord
Naviguait en père peinard
Sur la grand-mare des canards
Et s’app’lait les Copains d’abord
Les Copains d’abord

Η ¨ομπρέλα¨ είναι η αφορμή, αλλά έχει και λίγο ¨σιγανοψιχάλισμα¨ και μια ιδέα ¨ανοιξιάτικη βροχούλα¨… 

Η ¨Ομπρέλα¨ από τον δημιουργό

…και στα ρώσικα (για τη Σίλια)

από το quartet-plein-jazz

από το trio-dolce-vita

 Σημείωση: Στην πρόσφατη εκδήλωση για τη γαλλική ποίηση στο Βαφοπούλειο, ανακάλυψα ότι οι ντόπιοι φίλοι του Ζορζ Μπρασένς είναι περισσότεροι από όσους νόμιζα (υποθέτω ότι το πρόσεξαν κι εκείνοι). Αφιερώνω το σημερινό τραγουδάκι στους δυο, με τους οποίους πιάσαμε κουβέντα στο τέλος.

Η ομπρέλα

Ρίχνει βροχή στη λεωφόρο,

χωρίς ομπρέλα η μικρή,

μα στη δική μου που έχει χώρο

χωράνε όλοι οι καλοί.

Στρίβω με μιας,  κοντά της τρέχω:

¨Έχω για σας θέση στεγνή¨

Χαμογελά, το ¨ναι¨ της έχω,

να ’μαστε οι δυο αγκαλιαστοί…

Μια ομπρέλα για σένα,

μια ματιά σου για μένα,

θα ’ναι  του Έρωτα, πες, προσταγή…

Μια ματιά σου για μένα,

μια ομπρέλα για σένα…

Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!

*

Σε εκείνη πλάι, κι έπαιζε η μπόρα

μ’ ήχους κρουστούς, τζαζ μουσική

κι όλη η πλάση έμοιαζε τώρα

για μας τους δυο να ‘χει φτιαχτεί…

Στον έβδομο ουρανό βρισκόμουν

και ευλογούσα το νερό

και δίχως να το πω ευχόμουν

ατέλειωτο κατακλυσμό

*

Μια άκρη του Παραδείσου

για μια ομπρέλα μαζί σου

των αγγέλων σκορπάς τη σαγήνη…

Μια ομπρέλα μαζί σου

για μια γωνιά Παραδείσου

Μόνο κέρδος για μένα θα μείνει!

*

Μα τι κι αν βρέχει, πάντα οι δρόμοι

φτάνουν σε κάποια γειτονιά…

Να κι η δική της και ¨Συγνώμη¨

λέει, ¨εγώ στρίβω εδώ να!¨

Προτού καλά το καταλάβω

να τη που φεύγει λικνιστή

στη λήθη πια τα όνειρα θάβω

…και την ομπρέλα μου μαζί!

*

Μια ομπρέλα για σένα,

μια ματιά σου για μένα,

θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…

Μια ματιά σου για μένα,

μια ομπρέλα για σένα…

Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!

Le  parapluie

Il pleuvait fort sur la grand-route,
Elle cheminait sans parapluie,
J’en avait un, volé sans doute
Le matin même à un ami.
Courant alors à sa rescousse,

Je lui propose un peu d’abri
En séchant l’eau de sa frimousse,
D’un air très doux elle m’a dit oui.
REFRAIN
Un petit coin de parapluie,
Contre un coin de Paradis.
Elle avait quelque chose d’un ange,
Un petit coin de Paradis,
Contre un coin de parapluie.
Je ne perdait pas au change,
Pardi!
Chemin faisant que se fut tendre
D’ouïr à deux le chant joli
Que l’eau du ciel faisait entendre
Sur le toit de mon parapluie.
J’aurais voulu comme au déluge,
voir sans arrêt tomber la pluie,
Pour la garder sous mon refuge,
Quarante jours, Quarante nuits.
REFRAIN
Mais bêtement, même en orage,
Les routes vont vers des pays.
Bientôt le sien fit un barrage
A l’horizon de ma folie.
Il a fallut qu’elle me quitte,
Après m’avoir dit grand merci.
Et je l’ai vue toute petite
Partir gaiement vers mon oubli.
REFRAIN

 Στράτος Παγιουμτζής

 Σιγανοψιχάλισμα

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας

Μουσική: Πάνος Γαβαλάς, Πίτουρας

Σιγανοψιχάλισμα

δάκρυ δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες
Πού να είσαι χάθηκες, να με σκάσεις βάλθηκες
έχω λίγες συμφορές, θα μου φέρεις κι άλλες
με χτυπούν στο πρόσωπο σιγανοψιχάλες

Η βροχή δυνάμωσε,
για ποιο λόγο άργησες δεν καταλαβαίνω
μήπως ξελογιάστηκες μ’ άλλη αγάπη πιάστηκες
έχω σου τ’ ομολογώ το μυαλό χαμένο
άρχισα ν’ ανησυχώ και σε περιμένω

Ειν’ η ώρα εννιάμισι,
αν και πέφτει η βροχή, περιμένω ακόμα
πού να λησμονήθηκες και δε με λυπήθηκες
η αγωνία μου ‘φερε την ψυχή στο στόμα
ειν’ η ώρα εννιάμισι μα περιμένω ακόμα

Ανοιξιάτικη βροχούλα

Στίχοι: Βαγγέλης Γερμανός
Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός

Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στην καρδιά
απ’ του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ’ ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη την καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αυτί
για έναν κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ’ ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.

Μα οι κουβέντες του κοσμάκη, οι ελπίδες του κοινού
με ποτίσανε φαρμάκι, μου θολώσανε το νου
πλάσμα του Θεού χαμένο, στο πλευρό σου περπατώ
στέκομαι στο περιβόλι και σε γλυκοχαιρετώ.

Ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή
διάλεξε μαζί μου αν θα ‘ρθεις, ή αν θα μείνεις μοναχή
φαγητό, κρασί, κρεβάτι και τα ρούχα μας κοινά
μα γι’ αυτούς που μένουν μόνοι, δεν υπάρχει γιατρειά.

Πέφτουν της βροχής οι στάλες

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης

Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Πέφτουν της βροχής οι στάλες

και εγώ κάθομαι στις σκάλες
Θα ‘θελα να μπω, σαν πρώτα
μα κρατάς κλειστή την πόρτα

Τι την θέλεις και την κλείνεις;
να ‘μπω μέσα δε μ’ αφήνεις
είναι συννεφιά και μπόρα
και τι θ’ απογίνω τώρα

Απορώ τι σου χω φταίξει
άνοιξε, άνοιξε θα βρέξει
πέφτουν της βροχής οι στάλες
και ‘γω κάθομαι στις σκάλες

Η ομπρέλα

Ρίχνει βροχή στη λεωφόρο,

χωρίς ομπρέλα η μικρή,

μα στη δική μου που έχει χώρο

χωράνε όλοι οι καλοί.

Στρίβω με μιας,  κοντά της τρέχω:

¨Έχω για σας θέση στεγνή¨

Χαμογελά, το ¨ναι¨ της έχω,

να ’μαστε οι δυο αγκαλιαστοί…

Μια ομπρέλα για σένα,

μια ματιά σου για μένα,

θα ’ναι  του Έρωτα, πες, προσταγή…

Μια ματιά σου για μένα,

μια ομπρέλα για σένα…

Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!

*

Σε εκείνη πλάι, κι έπαιζε η μπόρα

μ’ ήχους κρουστούς, τζαζ μουσική

κι όλη η πλάση έμοιαζε τώρα

για μας τους δυο να ‘χει φτιαχτεί…

Στον έβδομο ουρανό βρισκόμουν

και ευλογούσα το νερό

και δίχως να το πω ευχόμουν

ατέλειωτο κατακλυσμό

*

Μια άκρη του Παραδείσου

για μια ομπρέλα μαζί σου

των αγγέλων σκορπάς τη σαγήνη…

Μια ομπρέλα μαζί σου

για μια γωνιά Παραδείσου

Μόνο κέρδος για μένα θα μείνει!

*

Μα τι κι αν βρέχει, πάντα οι δρόμοι

φτάνουν σε κάποια γειτονιά…

Να κι η δική της και ¨Συγνώμη¨

λέει, ¨εγώ στρίβω εδώ να!¨

Προτού καλά το καταλάβω

να τη που φεύγει λικνιστή

στη λήθη πια τα όνειρα θάβω

…και την ομπρέλα μου μαζί!

*

Μια ομπρέλα για σένα,

μια ματιά σου για μένα,

θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…

Μια ματιά σου για μένα,

μια ομπρέλα για σένα…

Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!

*

(από τον Μπρασένς)

(Η προσαρμογή στα ελληνικά)

Le  parapluie

Il pleuvait fort sur la grand-route,
Elle cheminait sans parapluie,
J’en avait un, volé sans doute
Le matin même à un ami.
Courant alors à sa rescousse,

Je lui propose un peu d’abri
En séchant l’eau de sa frimousse,
D’un air très doux elle m’a dit oui.
REFRAIN
Un petit coin de parapluie,
Contre un coin de Paradis.
Elle avait quelque chose d’un ange,
Un petit coin de Paradis,
Contre un coin de parapluie.
Je ne perdait pas au change,
Pardi!
Chemin faisant que se fut tendre
D’ouïr à deux le chant joli
Que l’eau du ciel faisait entendre
Sur le toit de mon parapluie.
J’aurais voulu comme au déluge,
voir sans arrêt tomber la pluie,
Pour la garder sous mon refuge,
Quarante jours, Quarante nuits.
REFRAIN
Mais bêtement, même en orage,
Les routes vont vers des pays.
Bientôt le sien fit un barrage
A l’horizon de ma folie.
Il a fallut qu’elle me quitte,
Après m’avoir dit grand merci.
Et je l’ai vue toute petite
Partir gaiement vers mon oubli.
REFRAIN

Ρεβερέντζες δεν έκανα ποτέ

Μπρος σε κανένα

Μα τώρα σέρνομαι και ακολουθώ

Μονάχα εσένα

Σκύλος ήμουν άγριος, αλλά πια για σε

Είμαι σκυλάκι

Δόντι είχα λύκου, αλλά πια μωρού

Έχω δοντάκι

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που σαν το γέρνεις να κοιμάται μοιάζει 

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που σαν τ’ αγγίζεις τη  μαμά φωνάζει

Με άλλαξες πολύ και ας ήμουν ως τα χτες

Σκληρό καρύδι

Της καρδιάς μου σκάρωσες και πια κρατάς

Το Αντικλείδι

Με το γλυκό σου πρόσωπο όταν γελάς

Ή λες τραγούδια

Και με μια μάσκα μέγαιρας σαν με πετάς

Με τα σκουπίδια

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που αν το γείρεις να κοιμάται μοιάζει 

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που αν τ’ αγγίξεις τη  μαμά φωνάζει

Τους νόμους σου πιστά πάντα ακολουθώ

Σατράπισσά μου

Κι ας λες πως δε πιστεύεις ούτε τα μισά

Καμώματά μου

Κι αν μια γαλανομάτα μια φορά

Μου ’χε γυαλίσει

Με την ομπρέλα σου βαρώντας δυνατά

Έδωσες λύση

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που σαν το γέρνεις να κοιμάται μοιάζει 

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που σαν τ’ αγγίζεις τη  μαμά φωνάζει

Οι χαρτορίχτρες  μου το είπαν καθαρά

κι οι  καλογέροι

Πως από σένα ειν’ να πάθω τελικά   

Άγριο χουνέρι

Υπάρχουν πιο καλές υπάρχουν πιο  κακές

Στο κάτω κάτω

Το ίδιο κάνει αν εδώ θα κρεμαστώ

Ή παρακάτω

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που αν το γείρεις να κοιμάται μοιάζει 

Τόσος δα μικρός μπροστά  σε ένα κουκλί

Που αν τ’ αγγίξεις τη  μαμά φωνάζει 

Ο Μπρασένς τραγουδάει: Je Me Suis Fait Tout Petit

Η ανάγνωση της προσαρμογής στα ελληνικά που σας έφτιαξα

Από την κιθάρα του Ροδόλφου Ραφαλί
Με αραβικό λαούτο από τον Καμολέμπ

Με τη Μάγια Βιντάλ

Aπό τον Μπααζίζ

Με κλαρινέτο
Στα ισπανικά από τον Πάκο Ιμπάνεζ
Με φυσαρμόνικα

Je Me Suis Fait Tout Petit

 Je n’avais jamais ôté mon chapeau
Devant personne
Maintenant je rampe et je fait le beau
Quand ell’ me sonne
J’étais chien méchant, ell’ me fait manger
Dans sa menotte
J’avais des dents d’loup, je les ai changées
Pour des quenottes

[Refrain] :
Je m’suis fait tout p’tit devant un’ poupée
Qui ferm’ les yeux quand on la couche
Je m’suis fait tout p’tit devant un’ poupée
Qui fait Maman quand on la touche

J’était dur à cuire, ell’ m’a converti
La fine mouche
Et je suis tombé tout chaud, tout rôti
Contre sa bouche
Qui a des dents de lait quand elle sourit
Quand elle chante
Et des dents de loup quand elle est furie
Qu’elle est méchante

[Refrain]

Je subis sa loi, je file tout doux
Sous son empire
Bien qu’ell’ soit jalouse au-delà de tout
Et même pire
Un’ jolie pervenche qui m’avait paru
Plus jolie qu’elle
Un’ jolie pervenche un jour en mourut
A coup d’ombrelle

[Refrain]

Tous les somnambules, tous les mages m’ont
Dit sans malice
Qu’en ses bras en croix, je subirais mon
Dernier supplice
Il en est de pir’s il en est d’meilleures
Mais à tout prendre
Qu’on se pende ici, qu’on se pende ailleurs
S’il faut se pendre

Δόξα σ’ όποιον φρενάρει, / γλιστράει, μα δεν πατάει

τ’ ανέμελο βατράχι / το δρόμο που περνάει.

Και δόξα στον μουρντάρη / πού  έκλεισε το μάτι

σε εκείνη που οι άλλοι / αφήνανε αμανάτι .

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

Δόξα στον μπάτσο που / κόβει τις λιμουζίνες,

το δρόμο σαν διασχίζουν / οι αδέσποτες ψιψίνες.

Μα και  στον ερωτύλο / που τα έριξε με πάθος

σε εκείνη που οι άλλοι / της φύσης ’λέγαν λάθος.

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

Δόξα σ’ εκείνον που / περνάει και δε μιλάει,

σαν σκούζουν, αλυχτούνε / ¨τσακάλια¨,  ¨παπαγάλοι¨.

Μα και στον Καζανόβα / που απτόητος φλερτάρει

με εκείνη που οι άλλοι / νομίζουν δίχως χάρη.

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

Δόξα στον ιερέα / που άπιστους συγχωράει,

τη μισαλλοδοξία / με αγάπη ξεπερνάει.

Μα και στον ερωτιάρη / που γέμισε φιλιά

εκείνη που οι άλλοι / κρατούσαν μακριά.

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

Δόξα στον στρατιώτη / που αμάχους να σκοτώσει

αρνήθηκε με πείσμα / και τώρα θα πληρώσει

Και δόξα στον μπερμπάντη / που άλλαξε τα γούστα

σ’ αυτήν που αμπαρωμένη / εκραταγε τη φούστα

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!.

Δόξα σε εσέ Αδελφή / πού αισθάνθηκες το χρέος

Και ζέστανες στο χέρι  / ενός κουλού το πέος.

Μα και στον Δον Ζουάν / που έκανε να ανθίσουν

οπίσθια λες φτιαγμένα / μόνον για να καθίσουν.

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

Και Δόξα…

Σ’ όσους, αφού δεν έχουν / πλέον ιδανικά

να μη τα σπάν’ στους άλλους / φροντίζουν τώρα πια.

Μα και στον εραστή / -σε πείσμα του καθένα-

που φρόντισε γι αυτή / που αλλιώς θα ‘ταν παρθένα.

Αυτή την ασχημούλα, τη θέλω εγώ!

(Ελεύθερη απόδοση του  Δον Ζουάν του Μπρασένς)
Το τραγούδι με τον Ζόρζ Μπρασένς

Με τους «Ο Μπρασένς ποτέ δεν πεθαίνει»

Georges Brassens, 1976.
DON JUAN

Gloire à qui freine a mort, de peur d’ecrabouiller

Le hérisson perdu, le crapaud fourvoyé!
Et gloire à don Juan, d’avoir un jour souri
A celle à qui les autres n’attachaient aucun prix!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.

Gloire au flic qui barrait le passage aux autos
Pour laisser traverser les chats de Léautaud!
Et gloire à don Juan d’avoir pris rendez-vous,
Avec la délaissée, que l’amour désavoue!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.

Gloire au premier venu qui passe et qui se tait
Quand la canaille crie « haro sur le baudet »!
Et gloire à don Juan pour ses galants discours
À celle à qui les autres faisaient jamais la cour!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.

Et gloire à ce curé sauvant son ennemi
Lors du massacre de la Saint-Barthélémy!
Et gloire à don Juan qui couvrit de baisers
La fille que les autres refusaient d’embrasser!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut.

Et gloire à ce soldat qui jeta son fusil
Plutôt que d’achever l’otage à sa merci!
Et gloire à don Juan d’avoir osé trousser
Celle dont le jupon restait toujours baissé!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut

Gloire à la bonne soeur qui, par temps pas très chaud
Dégela dans sa main le pénis du manchot
Et gloire à don Juan qui fit reluire un soir
Ce cul déshérité ne sachant que s’asseoir
Cette fille est trop vilaine, il me la faut

Gloire à qui n’ayant pas d’idéal sacro-saint
Se borne à ne pas trop emmerder ses voisins!
Et gloire à don Juan qui rendit femme celle
Qui, sans lui, quelle horreur! serait morte pucelle!
Cette fille est trop vilaine, il me la faut

Εάν το ότι οι Εσκιμώοι έχουν πολλές λέξεις για τα πράγματα που γνωρίζουν καλά, όπως το χιόνι, σημαίνει κάτι, τι να σημαίνει άραγε ότι εμείς εδώ (στην κάτω δεξιά άκρη της Ευρώπης) για να αποδώσουμε το μή αληθινό έχουμε (και λέμε): ψεύτικο, απατηλό, πλαστό, κίβδηλο, κάλπικο, δήθεν,τάχα, φτιαχτό, σικέ, κι άλλα που δε μού ‘ρχονται αυτή τη στιγμή;

(από τις συνειρμικές σκέψεις, καθώς προσπαθούσα να ταιριάξω λέξεις για να σας φτιάξω μια απόδοση στα Εληνικά της «ψεύτικης ιστορίας»  του Μπρασένς)

Μια ψεύτικη

ιστορία

Πάνω σε φόντο γαλανό,

κουκλόσπιτο εξοχικό,

είχε και κεραμοσκεπή

αυθεντικά συνθετική.

Δίπλα σε θάμνο πλαστικό

είχε πηγάδι ψεύτικο,

που τίποτα τ’ αληθινό

ποτέ δε θα ’βγαινε απ’ αυτό.

Να κι η σπιτονοικοκυρά,

στο περιβάλλον μια χαρά

που δένει -σαν σε κωμωδία,

σε μένα, να, έρχεται η κυρία.

Κι  εγώ κρατώ λίγα λουλούδια,

που τώρα μοιάζουν μαραμένα,

πλάι στου κήπου της τα άνθη

που ζωηρά είναι βαμμένα.

Το ψεύτικο γκαζόν περνώ,

στο σπίτι την ακολουθώ,

εδώ φωτιά έχει αναμμένη

που καίει δίχως να ζεσταίνει.

Να κι ο μπουφές –θεόρατος,

στιλ Φούφουτος ενδέκατος!

Να και βιβλία αραδιασμένα

με το κιλό αγορασμένα.

Σικέ χαλιά και πανοπλίες,

ψεύτικες  οι τοιχογραφίες,

φτιαχτή στο μάγουλο η ελιά

και για στολίδια: χαϊμαλιά…

Ψεύτικα νύχια και γκριμάτσες,

πιάνο που παίζει νότες φάλτσες,

με πλήκτρα γνήσια πλαστικά,

-με ελέφαντα σχέση καμιά!

Στων ψεύτικων κεριών το φως

σήκωσε τις δαντέλες της

και μου είπε ¨αν δεν κάνω λάθος,

είσαι το πρώτο μου το πάθος!¨

Δήθεν ντροπή και συστολή,

τάχατες έρωτα εμπλοκή,

νόθο, που ξέπεσε ως εδώ,

ουρί απ’ τον έβδομο ουρανό.

Το μόνο λίγο αληθινό

σ’ αυτή την ψεύτικη ιστορία,

είν’ πως για τούτη την κυρία

πραγματική είχα αδυναμία.

Κι ήταν αληθινή η σουβλιά

που ένοιωσα μέσα στην καρδιά

σαν πήγε να ερωτευτεί

μ’ αληθινό Ψευτο-Ποιητή.

Η Αφροδίτη είχε θελήσει

για μας να ψευδομαρτυρήσει

κι ο Έρως αντί να πάρει θέση,

είχε αρνηθεί να καταθέσει.

Παρά όλα αυτά, ομολογώ

-και δεν παραδοξολογώ-

ότι χρωστάω στην κυρία

μια ώρα γνήσια ευτυχία!

Σε ήχο:

1. Ο Μπρασένς αυτοπροσώπως

2. Σε τσίγκινο ήχο από τον Gobodobro.

3. Από την contreband-jazz-band 

4. Η ανάγνωση της προσαρμογής που σας έφτιαξα

Histoire de faussaire

Se découpant sur champ d’azur

La ferme était fausse bien sûr,

Et le chaume servant de toit

Synthétique comme il se doit.

Au bout d’une allée de faux buis,

On apercevait un faux puits

Du fond duquel la vérité

N’avait jamais dû remonter.

Et la maîtresse de céans

Dans un habit, ma foi, seyant

De fermière de comédie

A ma rencontre descendit,

Et mon petit bouquet, soudain,

Parut terne dans ce jardin

Près des massifs de fausses fleurs

Offrant les plus vives couleurs.

Ayant foulé le faux gazon,

Je la suivis dans la maison

Où brillait sans se consumer

Un genre de feu sans fumée.

Face au faux buffet Henri deux,

Alignés sur les rayons de

La bibliothèque en faux bois,

Faux bouquins achetés au poids.

Faux Aubusson, fausses armures,

Faux tableaux de maîtres au mur,

Fausses perles et faux bijoux

Faux grains de beauté sur les joues,

Faux ongles au bout des menottes,

Piano jouant des fausses notes

Avec des touches ne devant

Pas leur ivoire aux éléphants.

Aux lueurs des fausses chandelles

Enlevant ses fausses dentelles,

Elle a dit, mais ce n’était pas

Sûr, tu es mon premier faux pas.

Fausse vierge, fausse pudeur,

Fausse fièvre, simulateurs,

Ces anges artificiels

Venus d’un faux septième ciel.

La seule chose un peu sincère

Dans cette histoire de faussaire

Et contre laquelle il ne faut

Peut-être pas s’inscrire en faux,

C’est mon penchant pour elle et mon

Gros point du côté du poumon

Quand amoureuse elle tomba

D’un vrai marquis de Carabas.

En l’occurrence Cupidon

Se conduisit en faux-jeton,

En véritable faux témoin,

Et Vénus aussi, néanmoins

Ce serait sans doute mentir

Par omission de ne pas dire

Que je leur dois quand même une heure

Authentique de vrai bonheur.

Έτυχε να βρω αυτό το ρομαντικό (λίγο ειρωνικό, λίγο σπαραξικάρδιο) τραγουδάκι του φίλου Μπρασένς  πριν από την ισημερία και είπα να σας το προσφέρω ¨επί τη ευκαιρία¨, στις 22 του Σεπτέμβρη ανήμερα, καθώς θα έμπαινε μετεωρολογικά  το Φθινόπωρο.

Όμως στις 22 ήμουν σε οργισμένες ακεφιές, όχι μόνο για τα όσα συμβαίνουνε γύρω μας (ακόμη ένα πακέτο ¨μέτρων¨, ακόμη μια παραβίαση των κανόνων συμβίωσης και της κοινής λογικής), αλλά πιο πολύ για το πως μας τα διοχετεύουν  οι παπαγάλοι των Μέσων (αντιφατικά, υποβολιμαία, με ασάφειες, με υπαινιγμούς, με πατερναλισμό, με μητερναλισμό(*), με υστεροβουλία, με μεροληψία, με μεμψιμοιρία, με άφθονη κακογουστιά, κακομοιριά και μιζέρια).

Τώρα, όσοι από εσάς παρακολουθείτε το Ιστολογοφόρο, (και ιδιαίτερα τις ¨σελίδες¨ αριστερά) ξέρετε την άποψή μου: Τα περισσότερα από τα δεινά που μας μαστίζουν οφείλονται στην έξαρση της ανισορροπίας ανάμεσα στις βασικές ¨εξουσίες¨:   την πολιτική, την επικοινωνιακή και την οικονομική. Συγκεκριμένα, η οικονομική εξουσία κατάφερε να οικειοποιηθεί  την επικοινωνιακή (ιδιοποιούμενη τα ΜΜΕ και εκμισθώνοντας/δημιουργώντας  ¨μεταμοντέρνους¨ επικοινωνητές) και να εξαγοράσει σημαντικό τμήμα των φορέων της πολιτικής εξουσίας.

Βέβαια,  θα μου πείτε ότι εάν έχουν έτσι τα πράγματα, πρέπει κανείς να είναι έτοιμος για τα χειρότερα και να μη πτοείται  από τα εκάστοτε ¨πακέτα¨ και τις συνημμένες απειλές και τρομοκρατίες. Έχετε, ως συνήθως, δίκιο. Η ακεφιά και η κατάθλιψη είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι, οι χειρότεροι σύντροφοι.

Γι αυτό σταματάω την γκρίνια και επιστρέφω, όσο ακόμα αυτό είναι εφικτό, στα απλά πράγματα της ζωής (που ξορκισμένα από το απαράμιλλο ραβδί της τέχνης μπορούν να γίνουν ως και λοστοί έξαρσης, ως και συνοδοί αγώνα).

Ας πούμε, για παράδειγμα, στο (παλιό) τραγούδι του ερωτευμένου που, στις 22 του Σεπτέμβρη, ανήμερα, προσπαθεί να αναρρώσει από τις χαρακιές μιας εγκατάλειψης.(**)

………………

(*) Υβριδική/¨εκσυγχρονισμένη¨ εκδοχή του κλασικού πατερναλισμού με ¨θηλυκό¨ πρόσημο, ιδιαίτερα του συρμού τελευταία.

(**)Για να σας τα πω όλα, έπεσα πάνω στο τραγούδι ¨22 του Σεπτέμβρη¨ καθώς μανουβράριζα τον Γκούγκλη ψάχνοντας υλικό για τις ¨3 του Σεπτέμβρη¨. Εκείνο που προσπαθούσα να βρω ήταν στοιχεία και τεκμήρια για το πώς σε εγκαταλείπει/προδίδει  ξαφνικά, όχι ένας έρωτας, αλλά ένας ριζοσπαστικός συμβολισμός, ένα κοινωνικοπολιτικό όραμα…

……………..

Σημείωση 1. Στο τραγούδι αυτό, όπως συνηθίζεται στη γαλλική γλώσσα, ο ερωτευμένος απευθύνεται και ¨τα σέρνει¨ στην καλή του σε άπταιστο πληθυντικό αριθμό. Στην απόδοση διατήρησα αυτόν τον γλωσσικό τύπο, αλλά θα ήθελα να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις:

Προσωπικά συμφωνώ με εκείνους που υποστηρίζουν πως η χρήση του πληθυντικού, όταν κανείς απευθύνεται σε ένα πρόσωπο, είναι έξω από το πνεύμα της ελληνικής γλώσσας, που στην ιστορική της διάσταση υπήρξε πολύ δημοκρατικότερος τρόπος έκφρασης. Ωστόσο, μετά την εισαγωγή του πληθυντικού (ευγενείας;) στα νέα ελληνικά, δημιουργήθηκαν τουλάχιστον δύο εκδοχές: μιλάς (ή σου μιλούν) σαν να απευθύνεσαι σε πολλαπλούς, για να επιβεβαιώσεις κοινωνική (οικονομική, μορφωτική) απόσταση, ή πάλι, χρησιμοποιείς αυτόν τον τύπο ομιλίας για να υποδηλώσεις καλή διάθεση και αποδοχή κάποιων τύπων συμβίωσης. Ο ενικός αντίστοιχα μπορεί, με  πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις, να υποδηλώνει από παθολογική αυταρχικότητα ως τρυφερή οικειότητα. (μια άλλη φορά θα σας διηγηθώ κάποια από τα ιλαροτραγικά που μου συνέβησαν όταν, ύστερα από πολύχρονη συνεχή διαμονή στο εξωτερικό, επέστρεψα στην Ελλάδα, με το γλωσσικό μου κριτήριο αναπόφευκτα αλλοιωμένο).

Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, γεγονός είναι ότι στην ελληνική γλώσσα δεν χρησιμοποιούμε τον πληθυντικό αριθμό για να τα ψάλουμε στην ¨σκορδόπιστη¨ που μας εγκατέλειψε. Εδώ όμως διατήρησα αυτόν τον τύπο, γιατί μου φάνηκε ότι ενισχύει την ποιητική ατμόσφαιρα του μονόλογου. Και εδώ που τα λέμε δίνει στο ρομαντισμό του κειμένου μια εξωτική νότα, απ’ αυτές που, καμιά φορά, προσδίδουν  πρόσθετη γοητεία στην καλλιτεχνική παραγωγή της Μέσης Δύσης.

Σημείωση 2. Όπως θα δείτε στο γαλλικό κείμενο ο Μπρασένς αναφέρεται στον Πρεβέρ και τα σαλιγκάρια του. Επειδή αυτά τα τελευταία δε χώρεσαν στην απόδοση, σας υπενθυμίζω ότι σας τα έχω ήδη παρουσιάσει αυτονόμως σε προηγούμενη ανάρτηση.

Και τώρα οι ήχοι:

1. Το τραγούδι από τον δημιουργό

Στα Ιταλικά (Salvo lo Galbo)
Η ανάγνωση της προσαρμογής στα ελληνικά

Εικοσιδυό του Σεπτέμβρη

Εικοσιδυό του Σεπτέμβρη σαν μ’ αφήσατε μόνο.

Τέτοια μέρα από τότε πάντα ψυχοπλακώνω

τη φτωχή μου καρδιά, καθώς σκέφτομαι εσάς.

Όμως λέω, αρκετά, από σήμερα αλλάζω.

Όχι δάκρυα πια, κι απ’ το νου μου σας βγάζω.

Εικοσιδυό του Σεπτέμβρη, μέρα της λησμονιάς!

Δε θα τριγυρνά πια στου φθινοπώρου τα φύλλα

αερικό που μου μοιάζει, στη ψυχή του η μαυρίλα

κάθε φύλου νεκρού, και με εσάς στην καρδιά…

Κι ο Πρεβέρ, ο ποιητής του φθινοπώρου των φύλλων,

ας με βγάλει απ’ τη λίστα των οπαδών και των φίλων

Εικοσιδυό  του Σεπτέμβρη, δε σας νοσταλγώ πια!

Κάθε φορά, ως τα χτες, που άνοιγα τα φτερά μου,

χελιδόνι κι εγώ, χελιδόνια σιμά μου,

γκρεμιζόμουν ξανά, σαν σκεπτόμουν εσάς…

Του Ικάρου οι μανίες πια στο διάβολο πήγαν,

δε θα ‘ρθει η χειμωνιά, τα χελιδόνια κι ας φύγαν…

Εικοσιδυό του Σεπτέμβρη, ημέρα της λησμονιάς

Στο μπαλκόνι για Σας μία γλάστρα έχω βάλει

Που με δάκρυα ποτίζω, κι ως τα τώρα χαλάλι.

Τ’ άνθη πού ‘χανε πάρει, από σας ευωδιά

Θα τα δώσω, αν περάσει, καν’άς μακαρίτης

Εγώ παύω να κλαίω, παύω να ‘μαι ισοβίτης

Εικοσιδυό  του Σεπτέμβρη, δε σας νοσταλγώ πια!

Τώρα πια απ’ την καρδιά μου ό, τι λίγο έχει μείνει,

δεν περνάει της ισημερίας τη δίνη,

τυλιγμένο σε φλόγα, αναμμένη από Σας.

Η μεγάλη φωτιά, πάει πια, έχει σβήσει…

Κανά κάστανο μόνο ίσως φτάνει να ψήσει.

Εικοσιδυό του Σεπτέμβρη, μέρα της λησμονιάς

….

…Και τι θλίψη χωρίς νοσταλγία για σας!

LE VINGT-DEUX SEPTEMBRE (Georges Brassens, 1964).

Un vingt-et-deux septembre au diable vous partîtes,
Et, depuis, chaque année, à la date susdite,
Je mouillais mon mouchoir en souvenir de vous…
Or, nous y revoilà, mais je reste de pierre,
Plus une seule larme à me mettre aux paupières:
Le vingt-et-deux septembre, aujourd’hui, je m’en fous.

On ne reverra plus, au temps des feuilles mortes,
Cette âme en peine qui me ressemble et qui porte
Le deuil de chaque feuille en souvenir de vous…
Que le brave Prévert et ses escargots veuillent
Bien se passer de moi pour enterrer les feuilles:
Le vingt-et-deux septembre, aujourd’hui, je m’en fous.

Jadis, ouvrant mes bras comme une paire d’ailes,
Je montais jusqu’au ciel pour suivre l’hirondelle
Et me rompais les os en souvenir de vous…
Le complexe d’Icare à présent m’abandonne,
L’hirondelle en partant ne fera plus l’automne:
Le vingt-et-deux septembre, aujourd’hui, je m’en fous.

Pieusement noué d’un bout de vos dentelles,
J’avais, sur ma fenêtre, un bouquet d’immortelles
Que j’arrosais de pleurs en souvenir de vous…
Je m’en vais les offrir au premier mort qui passe,
Les regrets éternels à présent me dépassent:
Le vingt-et-deux septembre, aujourd’hui, je m’en fous.

Désormais, le petit bout de coeur qui me reste
Ne traversera plus l’équinoxe funeste
En battant la breloque en souvenir de vous…
Il a craché sa flamme et ses cendres s’éteignent,
A peine y pourrait-on rôtir quatre châtaignes:
Le vingt-et-deux septembre, aujourd’hui, je m’en fous.

……

Et c’est triste de n’être plus triste sans vous.

Είμαστε ακόμη στον αστερισμό Μπρασένς και σήμερα το μενού περιλαμβάνει τραγουδάκι βουκολικό. Πρωταγωνιστούν: ο ποιητής, η χωριατοπούλα και ο Έρωτας. Την χωριατοπούλα την λένε Μαργκώ, (όνομα που μου θυμίζει την πιο αγαπημένη από τις γιαγιάδες μου, την Μαριγώ, που είχε γεννηθεί στην ορεινή Αρκαδία. Άσχετο).
Το τραγούδι το λένε Je suis un voyou (είμαι ένας κατεργάρης, μάγκας, αγύρτης, μόρτης). Εδώ ο ποιητής, για να περιγράψει την αμοιβαία έλξη του λαϊκού με το αγροτικό, μπαίνει στα ρούχα ενός ερωτευμένου, άρα συμπαθούς, κατεργάρη που γοητεύεται από μια όμορφη ¨Θεά με τσόκαρα ¨.
Ακολουθούν μουσικές και στίχοι.
Πρώτα ο Brassens
Στα ιταλικά
Στα ρώσικα
Ο Μπρασένς ποτέ δεν πεθαίνει (Brassens not dead)

Προσαρμογή στα ελληνικά με δημοτικό χαλί 

Προσαρμογή στα ελληνικά με λαϊκό χαλί
 

Οι στίχοι του Μπρασένς
Ci-gît au fond de mon coeur une histoire ancienne,
Un fantôme, un souvenir d’une que j’aimais…
Le temps, à grands coups de faux, peut faire des siennes,
Mon bel amour dure encore, et c’est à jamais…

J’ai perdu la tramontane
En trouvant Margot,
Princesse vêtue de laine,
Déesse en sabots…
Si les fleurs, le long des routes,
Se mettaient à marcher,
C’est à la Margot, sans doute,
Qu’elles feraient songer…
Je lui ai dit: «De la Madone,
Tu es le portrait!»
Le Bon Dieu me le pardonne,
C’était un peu vrai…
Qu’il me le pardonne ou non,
D’ailleurs, je m’en fous,
J’ai déjà mon âme en peine:
Je suis un voyou.

La mignonne allait aux vêpres
Se mettre à genoux,
Alors j’ai mordu ses lèvres
Pour savoir leur goût…
Elle m’a dit, d’un ton sévère:
«Qu’est-ce que tu fais là?»
Mais elle m’a laissé faire,
Les filles, c’est comme ça…
Je lui ai dit: «Par la Madone,
Reste auprès de moi!»
Le Bon Dieu me le pardonne,
Mais chacun pour soi…
Qu’il me le pardonne ou non,
D’ailleurs, je m’en fous,
J’ai déjà mon âme en peine:
Je suis un voyou.

C’était une fille sage,
A «bouche, que veux-tu?»
J’ai croqué dans son corsage
Les fruits défendus…
Elle m’a dit d’un ton sévère:
«Qu’est-ce que tu fais là?»
Mais elle m’a laissé faire,
Les filles, c’est comme ça…
Puis, j’ai déchiré sa robe,
Sans l’avoir voulu…
Le Bon Dieu me le pardonne,
Je n’y tenais plus!
Qu’il me le pardonne ou non,
D’ailleurs, je m’en fous,
J’ai déjà mon âme en peine:
Je suis un voyou.

J’ai perdu la tramontane
En perdant Margot,
Qui épousa, contre son âme,
Un triste bigot…
Elle doit avoir à l’heure,
A l’heure qu’il est,
Deux ou trois marmots qui pleurent
Pour avoir leur lait…
Et, moi, j’ai tété leur mère
Longtemps avant eux…
Le Bon Dieu me le pardonne,
J’étais amoureux!
Qu’il me le pardonne ou non,
D’ailleurs, je m’en fous,
J’ai déjà mon âme en peine:
Je suis un voyou.