H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Περί τσουγδισμού[1] και των σχετικών δηλητηριωδών πομφολύγων[2]
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 6 Ιουλίου, 2015
Θύμωσα.
Δε θα έπρεπε, μια που είμαι ένας τέως πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο οποίος οφείλει να μην εκπλήττεται όταν βλέπει να επιβεβαιώνεται η παρουσία εκφυλιστικών παραγόντων στο χώρο της κοινωνικής/μαζικής επικοινωνίας, παραγόντων που δεν είναι άγνωστοι στην επιστημονική βιβλιογραφία και για τους οποίους έχει ήδη μιλήσει και ήδη αναλύσει με τους φοιτητές του, σε καιρούς πρόσφατους.
Και όμως θύμωσα και ομολογώ ότι, ενώ θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να συγκρατηθεί ακόμη και όταν βρίσκεται στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού του και να μην επιδοθεί σε αφοριστικές εξάρσεις από εκείνες που δεν γράφονται, το έκανα, χτες, παρακολουθώντας την δήθεν ¨αντικειμενική¨, τάχα ¨μη προκατειλημμένη¨ και υποτίθεται ¨μη υποβολιμιαία¨ παρουσίαση των γεγονότων και των απόψεων στις εκπομπές που έστησαν τα ιδιωτικά κανάλια για την περιγραφή της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.
Έβρισα σωρηδόν και με ελάχιστες διακρίσεις τους υποτιθέμενους ενημερωτές (στην ουσία διαστρεβλωτές) της κοινής γνώμης, οι οποίοι χρησιμοποιώντας ανεπαίσχυντα ως άλλοθι το φλάμπουρο της ελευθερίας της έκφρασης (της δικής τους, που όλως τυχαίως προκύπτει ανεπανόρθωτα διαπλεγμένη με τις επιθυμίες των εργοδοτών τους), εμπόδιζαν συστηματικά τους ελάχιστους καλεσμένους τους που είχαν διαφορετική άποψη να εκφραστούν χωρίς διακοπές, χωρίς ειρωνικά χαχανητά, χωρίς ξαφνικές παρακάμψεις, χωρίς -στην καλύτερη περίπτωση – την αφ’ υψηλού συγκατάβασή τους, ως των ιερέων του ¨Τηλε-Ευαγγελίου¨ (που στηρίζεται συνήθως στο αλάθητο των χειροποίητων -αν και στο πόδι- ρεπορτάζ).
¨Δε θα μας στερήσετε την ελευθερία της έκφρασης¨ έκρωξε μια απερίγραπτη ιέρεια, όταν κάποιος (ένας στους εννιά ή δέκα που ¨έτυχε¨ να έχει άποψη διαφορετική από τη δική της) απαίτησε να ολοκληρώσει την απάντησή του στις απανωτές τάχα ερωτήσεις, στην ουσία αγορεύσεις της.
Λες και οι προσκεκλημένοι δεν παραβρίσκονται στις τηλεοπτικές συζητήσεις για να απαντούν στις αιτιάσεις και τα ερωτήματα των ¨παρουσιαστών¨, αλλά για να ενισχύουν με τη βουβή παρουσία τους τις αυτάρεσκες αγορεύσεις (επί παντός του επιστητού και μη) των αδρά πληρωμένων τηλεοπτικών ¨καθοδηγητών¨.
Ίσως θα μου πέρναγε (με την εκτόνωση/βοήθεια μερικών κατάλληλων επιθετικών προσδιορισμών) αν δεν παρατηρούσα, ανάμεσα στους μη διακοπτόμενους συνομιλητές, μια γνωστή φάτσα πανεπιστημιακού(!) που ισχυρίστηκε εξ ίσου ανεπαίσχυντα ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ¨οι ελίτ έχουν πάντα δίκιο¨, καθώς και άλλα χονδροειδώς βλακώδη… Οπότε αναλογίστηκα με θλίψη ότι με πανεπιστημιακούς τέτοιων αντιλήψεων πάλι καλά πάμε, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι τρισχειρότερα.
ΥΓ. Πάντως εν τέλει, η οργή ξεπεράστηκε και η ιστορική χθεσινή μέρα τέλειωσε με ανάταση και ελπίδα.
[1] Όρος που εισήγαγε, στην ουσία, ο Β. Γιαννόπουλος για τις παρουσιάστριες που στάζουν δηλητήριο (τσούγδω).
[2] (Από το Βικιλεξικό) Πομφόλυξ, στην καθομιλούμενη πομφόλυγα : φουσκάλα στο δέρμα γεμάτη υγρό, λόγος χωρίς ουσία, μπούρδες.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε