H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Η μπαλάντα της πόλης που πονάει. Μονόλογος έξι: Η πόλη (ως βιντεοπαιχνίδι)
Posted by vnottas στο 16 Μαρτίου, 2017
(Συνεχίζουμε την προσπάθεια απόδοσης στα ελληνικά των μονολόγων των ηρώων του ¨Μπλουζ σε 16¨ του Στέφανου Μπένι)
Η ΠΟΛΗ (ως ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ)
Είδα το φως.
Εκεί όπου η πόλη σκύβει και προσεύχεται
και ύστερα γκρεμίζεται στον καταρράχτη
της άβυσσου που ‘χει τα μάτια μύγας.
Ονείρου οθόνες,
χρώματα νέα, που κανείς δεν είδε ως τα τώρα
τον cyber Kabuki γοητεύουν.
.
Είδε ο γεροζωγράφος ο Yomiuri
στην κορυφή ενός ουρανοξύστη
μία ροδακινιά
και απ’ αυτήν εσκάρωσε φανέλα
του NBA
κι ύστερα ένα παιχνίδι βίντεο σχεδίασε
που ‘χει να κάνει με το μέλλον
της οικουμένης σύμπασας.
Ρέει το αίμα, τα τέρατα ψοφάνε.
Γυμνές δονούμενες γυναίκες
με δέρμα από πίξελ
μας σαγηνεύουν.
Εκεί ‘μαστε κι εμείς
μελλοντικό μουσείο από κερί
διαφωτισμένοι και νεκροί.
Πολεμιστές που μ’ ένα κέρμα παίρνουν μπρος
πωλούνται σε τιμή του σκοτωμού
σε δέσμες ανά δέκα.
Γυμνά κρανία, τρυπημένες μύτες
φυλή που απ’ τις πολλές τις κατακτήσεις
έχει πεθάνει.
Χωρίς να υπολογίσεις
την έκφραση που έχουμε εμείς
καθώς την Queen Alien εκτελούμε
και την απόχρωση που παίρνουνε τα μάτια
-εκείνη τη στιγμή-
της Φλόγας της Συνθετικής.
Raiden με λένε
τα όπλα μου εκπέμπουν φως και θα σε προστατέψω.
Κι αυτόν που βλέπεις από ‘δω τον λεν’ Κρανίο
ή Νεκροκεφαλή
Έχει απ’ όλα κι όλα τα πουλάει.
Σκάφη που φτάσαν από χώρες μακρινές
με καπετάνιους κάτι πλούσιους, δικούς μας,
λίγο βαριεστημένους,
φέρανε κόκα άφθονη
για το Νεκρό Κεφάλι.
Είμαι ψάρι μικρό γεμάτο αγκάθια
περήφανα δηλώνω, είμαι φασίστας
αλλά και το αντίθετο
μία χαρά μου πάει.
Τσίνα το λένε το κορίτσι μου
πούτσες και παγωτά γι αυτήν κάνει το ίδιο.
Ενδυμιόνη θα τη φώναζα, αν το ήθελε.
Πάρ’ τηνα, παίξε την,
χρησιμοποίησέ την
δε σε ζαλίζει, είναι καλή, μπόνους ζωής σου δίνει
μάζεψ’ το απ’ το δέντρο και πιο μακριά θα φτάσεις.
κούνα το Joystick,
κέρδισε πόντους, χώρο,
πήγαινε ως την έσχατη την Πύλη
εκεί θα βρεις τον Μπος
ή μια φτηνή Νιρβάνα
ή απ’ το Kyoto ένα γκονγκ
ή χάρτινες κορδέλες
μ’ επιθυμίες πάνω τους γραμμένες
από εκείνες που συλλέγουν οι γκουρού
για του MTV τα βίντεο.
Άναψε τώρα το Μαντείο
και ρώτησέ το
για μια δεκάρα από ψεύτικο χρυσάφι
όλα θα σου τα πει για την Wall Street
μία χλωμή Κασσάνδρα
Και από ‘δω, το τζάκι μας, εδώ η θαλπωρή μας
εδώ το φρέον καίγεται κι οι οπτικές οι ίνες
τελειώσανε τα αστέρια εδώ
κι οι απορροφητήρες.
Ρίξε μου, σπρώξε, χόρεψε, σκότωσε, κάν’ τον μάγκα
μάσα την τσίχλα, φίλα με,
σκότωσε τη βασίλισσα
και πρόσεξέ με, είμαι εδώ, ο ουρανός δεν είναι.
Είναι δεκατριών χρονών. Ιζότα τ’ όνομά της
να παντρευτεί ένα τέρας είναι το ριζικό της.
Σωσ’ την.
Μα τι μπορώ να κάνω, αφού είναι όλα τέρατα
και το παιχνίδι τα ξερνά, μυριάδες μεσ’ το δρόμο;
Εμπιστέψου με
Είμαι της Πύλης ο Φρουρός
Αγόρασέ την, δοκίμασέ τηνε, θα δεις, κάνει καλό
προέρχεται από τόσο μακριά
όσο κι οι εξωγήινοι.
Θυμίαμα για τον Rimbaud, (τον ποιητή)
έκσταση για τον Ryu, (τον γιαπωνέζο manga)
εκατομμύρια πόντοι
τριγράμματο έχω όνομα, μα είναι και το πρώτο
(οι μάγισσες γελάσανε με τούτον το χρησμό μου).
Μάζεψα από χάμω
το νέο υπερόπλο
μα ο σφυγμός μου αδύναμος κι έφευγε η ζωή μου
και η ανάσα μου βαριά, σαν μπάρα αναλογική
Έπεσα κάτω, μα…
Καινούργιο κέρμα στη σχισμή
και νά’σου π’ ανασταίνομαι
πολλές φορές εμείς εδώ μπορεί ν’ αναστηθούμε
εδώ είδα το αίμα μου
σταγόνα τη σταγόνα
στις φλέβες να επιστρέφει
εδώ εγώ είδα το φως, καθώς
ερεθισμένες έτρεμαν οι φλέβες του λαιμού μου.
Εγώ θα είμαι ο νικητής
εγώ θα σε γλιτώσω
για μένα άλλος τόπος δεν υπάρχει.
Κι έξω είναι νύχτα.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε